Het lelijke jonge eendje stond model voor de zwaan in mijn wandkleed. Als ik het patroon volgde was het maar een lelijk ding eigenlijk. Eerst heb ik een en ander aan de anatomie van Zwaan veranderd zodat het wat meer op een natuurlijk uitziende zwaan begon te lijken. Nu ben ik niet zo’n enorm tekentalent dus het kostte wel wat velletjes papier voor het naar mijn zin was.
Daarna kon ik aan de slag met de versieringen. Een beetje zwaan heeft een knobbel op zijn of haar neus dus ging ik met een zwart draadje DMC aan de slag: zelfs het gaatje in de snavel ontbreekt niet ( alhoewel ik geen idee heb waar dat voor dient eigenlijk ;) Ook kreeg Zwaan een mooie losse vleugel om lastige lieden van zich af te slaan.
De kleine eendjes zijn knoopjes en die kreeg ik van Basje. Op de terugweg van ons busreisje naar Waalre in oktober drukte ze mij die in de hand. Wat Basje niet wist is dat Elise dol is op bad-eendjes en zelfs even het plan heeft gehad om de babykamer in bad-eendjesstijl in te richten. En zo kregen Basjes knoopjes een mooi plekje op de quilt. Met een rood lintje en wat overhemdknoopjes dacht ik "klaar" te zijn met dit blokje. Totdat ik bij het opruimen de zwart-wit geblokte knoopjes tegenkwam. Mijn Zwaan kreeg dus wielen, net zoals haar zusters die bij het toneel en de opera werken.
Over de zwaan is in de merklap-symboliek veel te vertellen: zo is de zwaan het dier van de minne; het dier dat Amor en Venus vergezelt. In de Germaanse mythologie is de zwaan de drager van het licht en het leven. Zwanen komen vaak op Friese merklappen voor en worden dan zowel afgebeeld als enkele zwaan of als symmetrisch geplaatst zwanenpaar.
Naast de zwaan een mandje met bloemen en een kroon. Zowel de bloemen als de kroon zijn losse onderdeeltjes van dubbele stof die slechts hier en daar op het quiltje zijn vastgenaaid. Ook de bloemenmand en de kroon zijn motieven die vaak op merklappen voorkomen. Bij het fotograferen kwam ik er achter dat ik nog vergeten had om de tweede een van elf februari te borduren. Dat kon ik nog net veranderen voor we op kraambezoek gingen.
en dan is er nog dit buitenbeentje in de merklap:
Natuurlijk, ook het hart is een bekend symbool maar dat bedoel ik natuurlijk niet.
Toen Elise mij belde dat er een Sophietje (of Keesje, want dat wisten wij toen nog niet )op komst was, was er nog niet meer dan een klein klompje celletjes, minder dan een doperwtje te beleven. En omdat we in de 8 maanden die volgden niet steeds "het" wilden zeggen noemden wij het liefdevol "Ertje" (zonder W ).
Je kunt je voorstellen hoe leuk ik het vond toen er in mijn lapjeskast ook een lapje erwtenstof bleek te liggen. Als snel had ik daarvan een hartje gemaakt – aan de linker binnenkant zit nog een piepklein babyhoofdje, zo uit een lapje geknipt en daarna achter het hartje geappliceerd en omdat er nog "iets" naast moest verzon ik het peultje van vilt, gevuld met groene kralen die toevallig ook in mijn laatje lagen. Met een zwierige krul van borduurzijde steelsteekte (steelstak? ;) ik het peultje via een lapje rode rozen aan het hartje vast.
Zelf vind ik dit het meest geslaagde hoekje van het wandkleedje.
wordt vervolgd
16 Reacties
Geen opmerkingen:
Een reactie posten