Trousse de mémoires

Zo noemde ik ooit heel chique mijn jaarzakje voor een artikeltje in  Merkwaardig.  Dit jaar moest het er natuurlijk ook van komen en rond de kerst begon ik te broeden op de uitvoering daarvan. Het werd meer een "Trouser", ik gebruikte een deel van het enige kledingstuk dat ik van mijn lief bewaarde na zijn overlijden eind maart, de rode broek die hij zo graag droeg omdat ie zo lekker zat en omdat hij zo lekker zacht was. Natuurlijk kwam ook Marken in beeld en ik besloot een zakje te maken met details uit de rouwdracht van mannen op Marken. 

Ik was eerder op kleine schaal al met de rouwgebruiken van Marken bezig geweest en borduurde op de minder vrolijke dagen één knoopsgat groen op het bloesje wat ik die dag droeg. Gek genoeg - of misschien juist niet- gaf het troost, deze kleine borduurwerkjes. Mettertijd zullen de bloesjes slijten en zal de 'rouw' ook uit mijn kleding verdwijnen. 

Voor dit jaarzakje werd het dus een deel van de broek van Hans. Ik nam gewoon een stuk van de pijp, lekker makkelijk, en voerde hem met een stukje stevige stof voor de mouwen, een kledingstuk uit de dracht met de kleurig getreepte, - of  "streepte" -  mouwen zoals de Markers zeggen. Uit de ruime sortering restjes koos ik wat bijpassende stofjes en ging aan de slag. Lekker met de hand, want de steekjes mogen best gezien worden. Ik werkte de omslag boven af met een stukje van een mannendoekje, een oude, in de typische gedekte kleuren die bij de rouw horen. Natuurlijk mocht zijn letter niet ontbreken en die borduurde ik met felgroen op een toevallig rood vierkantje in de stof. Knoopsgat eronder en om nog iets van sluiting te hebben twee haakjes en oogjes met groen en blauw vastgezet. 

Een stukje antieke mouwenstof op de voorkant, in de wilde kleuren zou dat alleen rood geweest zijn, bij deze stof voor lichte rouw zie je een fijn blauw streepje er tussen. Heel subtiel maar zijn de gradaties in rouw dat ook niet? Ook daar nog twee knoopsgaten ( ik had net de slag weer te pakken) en wat trensjes om het lapje aan de zijkant vast te zetten.  Het Sits lapje kreeg een boezelbreitje ter versiering. en een mooi fragmentje van een vrolijker sits. Een knipoog naar de baaf. 

Ik hoop van harte dat dit zakje mij komend jaar veel troostmomenten zal geven en ook dat ik het  met nieuwe en  mooie herinneringen mag vullen. 

Dág jaarzakje 2021 en WELKOM 2022

 

 In 2022 kun je binnenkort hierover een blogje lezen: 

 mijn St Gallen stoplap is af, nog net op de valreep en heeft een mooi genealogisch lijntje van mijn grootmoeder van vaderskant gekregen. Een mooi werkstuk voor het nageslacht ;) 

Fijne jaarwisseling allemaal en alle goeds voor 2022

 

gezichtsbedrog

Twee blogjes geleden vertelde ik over het verjaarscadeau wat ik voor mezelf kocht. Het cadeau wat ik andere jaren van mijn lief kreeg zocht ik nu zelf uit. Iets met zelf de slingers ophangen...

Ondertussen had ik wel erg veel plezier met mijn nieuwe boeken. Ik kocht, om de portokosten te omzeilen twee boeken van de zelfde ontwerpster. Boek twee kreeg ik dus min of meer met korting. Als voorpret, voor dat ik mijn cadeau aan mezelf gaf, maakte ik, eveneens met patroonvan Betsy Morgan, een klein doosje met een laatje, ik blogde erover in oktober. Deze week kwam mijn eerste project uit een van de twee nieuwe boeken klaar:

Voor de foto heb ik mijn doosje, een mini casket bovenop de casket op het boek gelegd. Het past zo netjes erop dat het lijkt alsof je gewoon naar een omslag kijkt. 

Toch is het doosje door mij gemaakt, kijk maar: 

Dit doosje was overigens de reden dat ik besloot het boek te kopen. Ik zag het een jaar of twee geleden via een nieuwsbrief en dacht het boek te kunnen kopen op een van de beurzen die ik jaarlijks bezoek. Maar toen kwam Covid en gooide roet in het eten. De gedachte aan dit leuke casket bleef...

Het was zo leuk om er  mee bezig te zijn, zoveel verschillende soorten steekjes,

zoveel verschillende stijlen in de patroontjes....

en vooral de mooie zijden garens en de vele kleuren maakten het borduren tot een feestje.

Natuurlijk had ik bij lange na niet alle 'voorgeschreven' kleuren. Ik ging dus lekker mijn eigen gang en naarmate het borduurwerk vorderde....

begon ik me ook enigszins bezorgd te maken over het werken met karton. Gelukkig kwam er geen lijm aan te pas en eerlijk gezegd, het viel me mee en alles paste wonderwel.

 Het borduren van de 'goodies' voor in het doosje kon beginnen...ook hier hield ik me niet aan de kleurnummers en ging lekker mijn eigen gang.....

Ook wat betreft de inhoud heb ik me niet helemaal aan de 'opdracht' gehouden, met de gegeven patroontjes maakte ik zo hier en daar mijn eigen invulling van wat er aan inhoud gewenst was...

De grote vraag is nu....ga ik door met project twee van de lange lijst 'must haves' uit de boeken....of ben ik 'braaf' en duik ik in de twee manden met niet afgemaakte Dingen. 

Vragen, vragen......

Niet meer vergeten!

 Om maar gelijk met het begin te beginnen, deze week kwam er een piepklein borduurtje af...

Het zit zo: deze zomer kwam er in het verenigingsblad van Merkwaardig een oproepje om een woord te borduren op een klein afgewerkt lapje en dat in te sturen naar de redaktie. Ik wist direct al welk woord het zou worden, maar moest eerst nog op iets anders wachten. 

Mijn lief had heel veel uiteenlopende hobbies en Dingen waar hij oog voor had. Zo ook onze Nederlandse taal en een van zijn favoriete programma's was de Taalstaat op radio 1 op zaterdagochtend. Jarenlang was hij een trouwe en vaste luisteraar op de zaterdagochtend en natuurlijk wilde ook hij  een woord adopteren voor de rubriek 'vergeetwoorden'.  Vergeetwoorden zijn woorden die niet vaak meer gebruikt worden maar waarvan het toch leuk zou zijn om ze weer meer in de taal te horen of te lezen.  Zijn (zelfgekozen) werd 'snedig' en dat woord paste wonderwel bij hem. Nu wij, de kinderen en ik aan het uitzoeken zijn wat behouden blijft en wat we loslaten kwam een paar maanden geleden ook zijn adoptiebewijs ter sprake. 

 

Zelfs dat papiertje werd door hem gekoesterd en wordt uiteraard nu ook bewaard. Het leek mij wel prettig om zijn streven naar gebruik van het woord snedig te blijven voortzetten en aan tafel bij dochter en gezin opperde ik de mogelijkheid om het woord op mijn naam te laten zetten. Aan diezelfde tafel vroeg een zacht stemmetje: " kan ik dat niet doen?"  en omdat ze het echt heel, heel graag wilde heb ik de KRO vriendelijk verzocht of het mogelijk was dat mijn 13 jarige kleindochter het woord snedig van haar opa mocht overnemen. Het duurde vrij lang voor er bericht kwam; het programma is zo populair dat de hoeveelheid e-mails niet is door te komen. Uiteindelijk was er dan wel bericht, maar nog geen adoptiebewijs. Dat laatste kwam vrijdag over de post. Dochter zag dat er post zou komen uit "Huvvesum" die dag en appte mij. Ik op mijn beurt ging snel aan de slag, want zaterdag zou mijn verjaardag gevierd worden....Ik borduurde mijn inzending voor Merkwaardig en benutte de overgebleven tijd voor een extra vlaggetje mét borduurwerk voor Sophie, het eerste vlaggetje buiten haar verjaardag om.Voor haar leuker dan een 'label' met het woord snedig er op.

Tijdgebrek liet mij snel handelen. De verjaarsvlaggetjes hebben normaal gesproken altijd een lange tijd van inspiratie in mijn hoofd voor ik aan de uitvoering begin, maar die tijd was er nu even niet.  Het werden geborduurde bandjes in dezelfde kleur(en) als het Merkwaardige borduursel.

 ..... onder het borduren maar zien hoe het uitkomt en hopen dat alles er netjes op past. 

Sophie zelf kan zo nu en dan ook best snedig uit de hoek komen, ze lijkt soms wel op haar opa ;) 

...... het woord snedig gebruiken wij sinds de adoptie, jaren geleden, vrij regelmatig. Ik vond ook nog een klein mesje wat natuurlijk ook past bij 'op het scherpst van de snede' en met een snel biaisbandje, ooit gekocht in Parijs,  was het vlaggetje klaar. Gisteren kwam Sophie en bracht haar adoptiebewijs mee, ze is er zo blij mee. Ik heb zijn en haar bewijs even bij elkaar op de foto gezet. 

 Ik weet zeker dat Sophie heel goed voor het woord gaat zorgen zodat het niet vergeten zal worden.

Toen was geluk.....heel gewoon.....

 Het is heel, heel lang geleden dat ik mijn laatste blogje schreef. Onze twaalfjarige was net dertien geworden en er werd natuurlijk een vlaggetje gemaakt om dat feest mooi te omlijsten. Mijn lief was net weer thuis uit het ziekenhuis en revalideerde in hoog tempo. Het zag er allemaal dus goed uit....en toen ging het plotseling heel erg mis met zijn gezondheid. Acute en onvoorziene nieuwe situatie die helaas niet goed af liep en daarna was het heel lang stil hier. 

Geen zin, geen handwerkbelevenissen te vertellen en druk bezig met regelen, financiën, mijn nieuwe leven alleen inrichten en ....opruimen. Door de rugproblemen die mijn lief had waren we van plan om zo langzamerhand ons huis te ruilen voor een appartement. Dat is ons samen niet gelukt, maar ondertussen heb ik zelf nu wel de eerste stappen gezet en de afgelopen maanden gebruikt om afstand te doen van heel veel dingen die niet mee verhuizen als ik een geschikt appartement vind. 

Ondertussen werd er nog wel gehandwerkt, maar dat was voor een opdracht die ik in oktober al had aangenomen, een Masterclass Fries Witwerk voor Crafts council Nederland  niet voor openbare publicatie....

en daarna viel ik opnieuw stil wat betreft de handwerkjes, te druk met van alles. Tot ik er achter kwam dat het borduren me ook veel ontspanning en plezier gaf en daarom ben ik nu al weer een tijdje bezig met een 'verplicht' uurtje of wat handwerk per dag. Het helpt enorm en ik ga er ook maar mee door, net als vroeger, toen mijn geluk nog zo gewoon was. 

Tot zover de nare zaken. Een week of twee geleden besloot ik om een cadeautje voor mijn verjaardag te kopen, dat is vandaag, 12 oktober..Er  was een boek waar ik al een tijdje naar op zoek was en ik wilde het wat meer 'in de buurt' kopen dan waar het vandaag komt: Australië.  Ik vond een winkel in België en bestelde er gelijk twee, want ook het tweede deel was inmiddels verschenen met nieuwe borduurprojecten.  Om alvast in de stemming te komen zocht ik een tijdschrift op waar van de hand van diezelfde ontwerpster een aardig projectje stond, wat ik ooit wilde maken, maar waar ik nog niet aan toe gekomen was. Een mooie gelegenheid dus en terwijl de regen hier de afgelopen twee weken met bakken uit de hemel kwam zat ik lekker warm en droog mijn halve kruisjes en meer te maken. 

Het is een piepklein doosje en ik viel voor het schattige hertje op de bovenkant, is het geen snoepie?

Hier nog wat kleine diertjes, een vosje, een uil, allemaal met halve kruisjes op 16 draads linnen,

de achterkant met een vogeltje in de boom en nog een klein beestje aan de stam, 

en de andere zijkant met maar liefst drie kleine bosbewonertjes. 

de voorkant heeft een laatje en is niet geborduurd, het is eigenlijk een wat groot uitgevallen lucifersdoosje....

In het doosje is net plek voor een minischaartje, gelukkig had ik er nog een die niet in een ander doosje hoorde en ook het schaartje werd versierd met een bijpassende scissorfob.

 

 

Onder mijn mini picnickbasket ligt mijn pakketje met de beide boeken. Toen ik de foto's gisteren maakte mocht het nog niet open (al liet ik de inhoud zondag wel even stiekem aan mijn zus zien )

Vannacht heb ik het met een hapje en een drankje uitgepakt samen met dochterlief die een nachtje bij bij kwam slapen, reuze gezellig, maar daarover later meer.....

meisjes van dertien.....

 De januarimaand viel nog niet mee, maar daarover later in dit verhaal meer. Daarna kwam februari, met ijs en sneeuw en al snel werd Sophie jarig. Dertien dit jaar! Ik vroeg haar of er nog een vlaggetje moest komen en binnen twee seconden na het verzenden van mijn appje kwam er een "jaaaaa". Aan de slag dus.

Het is er een die voor ons veel herinneringen heeft en voor jullie enige uitleg behoeft. Op 1 januari stortten wij wat geld op Sophie's eigen kledingrekening zodat ze zelf iets leuks kon uitzoeken via internet en dat deed ze! Niet lang daarna stuurde ze een fotootje van haarzelf in haar nieuwe outfit, een zwart sweatshirt met capuchon en op het voorpand Hallo Doei in spiegelbeeld. Het staat haar superleuk. Ik borduurde deze tekst op (bijna) zwart vlaggetje in platsteken en maakte er hallo 13, doei 12 van. Net als bij het shirt kreeg het vlaggetje een capuchon met witte vetertjes. Omdat we nog steeds met covid te maken hebben fabriceerde ik uit een mondkapje een mini exemplaar. Eigenlijk maakte ik er twee, want met een licht strijkbeurtje met een doekje erover en op de minst warme stand ging mondkapje 1 toch smelten. Leermoment. 

in afwachting van 'de prik' naaide ik ervast een injectiespuitje op en een pleister en

maakte mijn versie van een covidvirusje van een vilten balletje met kraaltjes...

 en om jullie niet met je beeldscherm naar de spiegel te sturen heb ik hallo en doei even voor jullie omgedraaid. Wel zo makkelijk..

 op de achterkant het raadselachtige Stanley Knife, I presume, een verwijzing naar de waarschijnlijk historisch onjuiste uitspraak van Dr Stanley die dr Livingstone tegenkwam in de wildernis. Wat dat met Sophie te maken heeft?  Net als zoveel andere scholieren heeft Sophie thuis les via een internetverbinding. Tijdens de les had Sophie een kartonnetje nodig en ze besloot dat even netjes recht te snijden met een lineaal en een stanleymes. De docente zag alleen haar handen  en schrok zich een hoedje van van het beeld 'tiener met stanleymes' en belde met de conrector die daarop onmiddellijk contact opnam met dochterlief die op dat moment bij ons zat....ik maakte dus het hele onschuldige voorval life mee....

 Onderaan op het achterkantje staat 'Covid' met een pijltje naar mijn kunstzinnige balletje en rechts lees je 'made in quarantaine'. Tijdens het maken van de vlag zat ik namelijk in quarantaine, opgesloten in een ziekenhuiskamer terwijl ik niks mankeerde en ook niet getest werd....Het zat zo. Na de ziekenhuisopname van mijn lief in oktober 2020 ging hij naar huis met een heleboel 'onschuldige' en minder onschuldige pijnstillertjes, Ze werden met handenvol voorgeschreven en maakten hem uiteindelijk opnieuw ziek. Hij belandde half januari opnieuw in het ziekenhuis en op de dag dat men hem eigenlijk weer naar huis wilde sturen ging het behoorlijk mis. Mij werd gevraagd om een paar nachtjes in het ziekenhuis te blijven en op één van die nachten werd plotseling midden in de nacht de kamer afgesloten en zaten wij beiden in quarantaine. Manlief werd getest, ik niet want ik was geen patient, maar gelukkig bleek alles na ruim een dag opnieuw loos alarm ( dit was covidtest 5 inmiddels)  Ik mocht de kamer weer verlaten... Mijn lief is inmiddels weer thuis, zonder pijnstillers.  Het vlaggetje is gisteren feestelijk aan de net niet meer jarige Sophie overhandigd. Ze is er superblij mee

 

 

Marcella blogt dóór....

 Toegegeven, bloggen is niet meer zo populair als het ooit was. Afgelopen jaar begon ik in oktober aan mijn 16e jaar Nuttig en fraai en om mij heen zie ik meer en meer dat bloggers er mee stoppen. Nu, aan het begin van het nieuwe jaar 2021,  heb ik besloten om gewoon nog een tijdje door te gaan. Al lang niet meer in de frequentie van 'toen' maar wat maakt dat uit? Ik merk achter de schermen wel dat ik nog steeds graag gelezen wordt, dat er inspiratie gevonden wordt en dat ook de oudere blogs nog steeds populair zijn...Voor velen een naslagwerkje dus en ook dat heeft mijn besluit beïnvloed.....op naar het onderwerp van dit eerste blogje in 2021...

Alweer een jaar of acht maak ik aan het eind van het jaar een klein zakje waarin ik in de loop van het nieuwe jaar allerlei handwerkgerelateerde dingetjes stop, die mooie kaart met een borduurtje van een handwerkvriendin, een aankoopnota van een handwerkgereedschapje op Ebay, een kaartje voor een handwerkbeurs; het vind allemaal een plekje in mijn zakje. 

Toen mij in 2016 gevraagd werd om een artikeltje te schrijven voor het tijdschrift van Merkwaardig zocht ik een pakkende naam voor mijn zakje en dat werd :"Trousse de mémoires" want met een Franse grandpère mag je best wel eens een woordje Frans in je handwerk gebruiken. Als je op de link klikt zie je alle eerder gemaakte Trousses. 

Omdat ik soms moeilijk afscheid kan nemen van het oude zakje (aan het eind van het jaar worden ze bij elkaar in een grote doos opgeborgen) borduur ik soms voort op het oude zakje en maak een tweede in dezelfde stijl. Dit jaar koos ik nogmaals voor een borduurwerk met vakjes in halve kruissteekjes over één draadje. Voor de kleuren liet ik me inspireren door een afbeelding in een boek met kostuums van de Miao in China. Het is een rok, een beetje patchworkerig van stijl,  met op een bijzondere manier gemaakte applicaties. De kleuren op de foto spraken me aan en ik begon met het borduren van de vakjes in blauwtinten.  Het patroon is een SAL van Historische Stickmuster die in de adventtijd gratis online stond.  Daarna probeerde ik zo'n applicatie uit. Nu ben ik nogal  'netjes' dus het was wel een kleine overwinning om een lapje uit te knippen en met minirafeltjes op te naaien net zoals in China...Het is overigens wel erg leuk om eens te proberen.

Een andere inspiratiebron was dit kleine antieke kraagje voor een baby. Prachtig van kleur en door de slijtage kun je ook goed bekijken hoe een en ander is opgebouwd. 

Ik zeg het zakje van 2020 tijdelijk vaarwel, het zit ondanks de Corona, vol met leuke herinneringen. 

Dit oude naaldenkokertje komt - via Ebay - ook uit China. Het is uit hoorn gesneden en ook daarvan heb ik het aankoopbonnetje  bewaard in mijn zakje van 2020.

Nieuwsgierig geworden naar mijn zelf gemaakte Chinese mini-garen boekje? hier zie je de binnenkant nogmaals...

Ik wens jullie allemaal een goed en gezond 2021 met veel plezier en mooie ontmoetingen!