Een nieuw jaar is nog geen nieuw jaar als er niet een zakje komt, of Trousse de mémoires zoals ik het ooit heel deftig noemde. Het heeft eventjes geduurd, dat nieuwe zakje, het moet altijd even 'broeden' en dat duurde deze keer wat langer.
Vorig jaar maakte ik dit zakje in de kleuren van lichte rouw op Marken, ik gebruikte een broek van mijn man als 'basis'. Ondanks een verhuizing, een dipje, een kneuzing en een verkoudheid raakte het zakje in 2022 goed gevuld....
en omdat het een dierbaar zakje is, zo met die broekspijp, mag het nog een tijdje goed gevuld in de boekenkast staan...maar ondertussen is 't wel tijd voor iets nieuws.
Plan A was om deze keer paarse lapjes in de rouw van Spakenburg te kiezen en daar een patchwork zakje van te maken...dat is me niet gelukt, enerzijds was het teveel werk omdat een van de door mij gestelde 'eisen' is dat het werk aan het zakje niet te lang mag duren. anderzijds bleef ik hangen in heel zware rouw. Dat was uiteraard niet de bedoeling, het mag inmiddels wel een onsje minder...
Voor Plan B bleef ik wel in Spakenburg maar ik ging iets subtieler te werk. Ik begon met de mooie sitsen en ruiten zonder rouwkleuren....
De voorkant, voor zover zichtbaar heeft aan de onderkant de ruiten van het schort, daarboven als omslag een mooie oude sits van de kraplap, daarover een rood geruite strip.
De blauwe ruit aan de achterkant is van een oud schort in de rouw.
Ook de mooie paars gebloemde stof is een rouwkleur. Dit stukje zit aan de voorkant boven het schortenbontje van uit de rouw. Als de omslag over het zakje is, is deze rouwkleur niet goed zichtbaar
en ook dat is een beetje symbolisch. Het zakje sluit met de banden die ook in de dracht gebruikt worden om de kraplap vast te zetten.
De eerste dingen mogen in mijn zakje, traditiegetrouw als eerste de kurk ( dit jaar kurken, oeps) van de Crémant 'd Alsace fles(sen) om het nieuwe jaar feestelijk in te luiden...
Het rode zakje mag naar de achtergrond en ik verwelkom 2023.
