zondag 23 juli 2006

van café croissant tot théatre pyrotechnique

mijn vakantiebelevenissen tot nu toe waren pas de prélude tot het festival, natuurlijk, er waren nog wat kleine aankoopjes maar daarover later, geduld!
Op 14 juli- voor de niet-Frankrijk kenners: dat is de nationale feestdag dus ook zonder festival al feestelijk en gezellig- begon het eigenlijke festival.
Vanaf acht uur die ochtend konden wij, de 400 festivaliers, terecht voor een Frans ontbijtje: croissants, vers van de bakker, koffie en jus d'orange.
Daarna gingen wij richting museum waar een nieuwe vleugel (van het gebouw ;) geopend zou worden.
Eerst kregen we een rondleiding door het oude gedeelte van het museum  waarbij speciaal voor die dag alle instrumenten, van speeldozen tot enorme orchestrions,  de Marseillaise speelden,  indrukwekkend zoveel Patriottisme. Daarna arriveerde buiten de Brigade Savoie; dat zag er zo uit:

en van de rug af gezien zo:

de hoofddeksels deden ons nog het meest  denken aan die van captain Alberto Bertorelli, de Italiaanse assistent van kolonel von Strohm in Allo Allo; inderdaad met  een overdaad aan veren.
Na het gebruikelijke lintje- doorknippen een apéritiefje met hapje en toen snel terug naar de andere kant van het stadje voor de Parade.
Het festival begint en eindigt altijd met een enorme parade  door alle deelnemers vanaf  het begin van de dorpsstraat tot achter het gemeentehuis, een flinke wandeling.
Daar aangekomen  wordt er een 'discours' gehouden, een duur woord voor een erg lang praatje en daarna worden de vlaggen van de deelnemende landen gehesen. Een heel  aparte ervaring als het Wilhelmus alleen voor jou en je lief klinkt.
Inmiddels was het 12.30 geworden door al die praatjes en lintenknipperij, de hoogste  tijd  dus voor het Buffet officiel.
Met 400 stonden we in de rij voor de skilift cabines die ons naar het Belvédère brachten. Boven, met uitzicht op de Mont Blanc waren in een groot restaurant enorme tafels gedekt in de stijl van het festival.  Een ontzettend goede sfeer, je schuift ergens aan met je groepje en hebt onmiddellijk een gezellig gesprek.
Erg grappig is ook de kleding van de mannen. Omdat het vaak nogal zonnig is dragen veel mannen platte strooien hoeden, de hoeden  zoals wij ze hier kennen van de Amish, en daaronder een wit of lichtblauw hemd. Het is alsof je jaren in de tijd terug gaat.
Echt vreemd is dat niet;  het zijn de hoeden die toen ook al in Zwitserland en delen van Frankrijk gedragen werden en indertijd door de Amish meegenomen zijn naar de VS.  Eten bij de Amish;  zelfs het eten zou door een Amish vrouw gemaakt kunnen zijn, goed, gezonde en stevige kost en vooral veel.
De  menukaartjes waren gemaakt van een stukje orgelkarton, het menu zelf zag er veelbelovend uit.


de "croissants de polenta" bij het hoofdgerecht leken nog het meest op stukjes stevige griesmeelpudding zonder suiker. De heerlijke mosterdsaus maakte een heleboel goed en de sauté de porc was heerlijk, daarna kaas uit de streek, gevolgd door het dessert. Samen met het voorgerecht vier gangen, rijkelijk besproeid met speciale festival wijn....en dat rond lunchtijd.
Tegen drieën daalden wij weer af naar de bewoonde wereld en zochten een plekje in de straten om te spelen. Maar niet voor lang, een enorme hoosbui raasde voorbij. We zaten op een overdekt terrasje, de temperatuur bleef goed dus wij hebben lekker een uurtje of twee zitten kletsen en naar de regen gekeken.
Zi­j was er ook:

Bécassine, twee jaar geleden was zij nog een bijtje; altijd stralend en altijd goed gemutst liep ze op haar klompen met manlief en een orgeltje door les Gets
Tegen vijven werd het droog en begon men de straten te vullen voor het Banquet Republicain. Dit is Frankrijk dus er wordt veel en vaak gegeten en het liefst samen met anderen.
Terwijl  in de straten het publiek weer toestroomde van de terrassen en de muzikanten ( wij ook )  weer begonnen te spelen zagen wij  rijen tafels en banken  verschijnen, bij elkaar honderden meters, rode, witte en blauwe tafelkleden en daarna karretjes met serviesgoed en bestek.
Rond half acht konden wij aanschuiven.

Weer vier gangen, tussen de gangen in speelden er  orgeltjes en vormden zich dansgroepjes.
tegen half  22.30 konden de orgels gestald worden in de garage van de skilift. Daarna terug voor het vuurwerk; het was tenslotte Fête Nationale! Met muziek van o.a. Wagner en  Richard Strauss zaten wij heerlijk met alweer een glaasje en wat vrienden te genieten van dag een.
Heerlijk, dat leven in Frankrijk.

20 opmerkingen:

ineke zei

Wat een enig verhaal, Marcella. En die Brigade de Savoie "wiez die dèd tsjieken on die hèt", gewèldig! Maar ja, niet verwonderlijk, want Savoie en stukken Italië (ik meen Piemonte o.a.) behoorden vroeger tot één en hetzelfde koninkrijk. En uniformen en klederdrachten blijven vaak langer hangen dan vorstenhuizen.
Bécassine ook mooi: bij zo'n festival kun je je natuurlijk best gek verkleden; je valt tòch al op met je orgeltje of ander instrument, dan maar helemáál gaan voor de totale act.
En naar goed Frans plattelandsgebruik eten, even opstaan, neerzijgen en meer eten, gevolgd door weer eten en véééél vin...
Het doet me verlangen naar die wat lossere, amicale sfeer. En ook al hebben we hier de laatste weken hetzelfde klimaat, het gaat hier toch ànders toe.

Hans zei

Inderdaad was het koninkrijk Savoie, dat het uiterste zuidoosten van Frankrijk en een stukje van het huidige Italië (rond Aoste) omvatte, tussen ongeveer 1000 en 1860 een onafhankelijk staatje. Bij de vorming van Italië werd het voormalige koninkrijk verdeeld tussen Frankrijk en de nieuwe staat.
Een bewoner drukte mij op het hart dat de inwoners van het gebied niet horen te worden aangesproken als Savoyards (dat doen alle Fransen en ook de Savoyards zelf in hun liedjes) maar als Savoiens! Hij meende dat het woord Savoyard een scheldnaam was dat door die lui uit Parijs aan zijn volk was gegeven. Waar ken ik dat van? O ja, er schijnen ook geen Belgen te bestaan...

Maar enfin, de streek is prachtig, het eten fantastisch, de mensen vriendelijk, de restaurants vol, dus wat wil je meer?

Lous zei

Wat een leuke dingen allemaal Marcella, wat zal het een een vrolijke boel zijn al die muziek.Zijn er ook veel toeristen die op dit geheel afkomen?

marian'ne m zei

Maar goed dat je Frans bloed hebt en de taal spreekt, kan je het tempo tenminste bijhouden en alles begrijpen.

Ik ga van het volkslied altijd huilen, zal daar toch ook een 'heftig' moment zijn geweest, jullie met z'n tweetjes!!

Hans zei

Wat de volksliederen betreft: we kunnen het onze meezingen natuurlijk. Maar ook die van België, Engeland, Duitsland en Frankrijk. De aanwezigen kijken soms wel wat verwonderd op, maar het wordt wel gewaardeerd.
Heel bijzonder vond ik het hijsen van de Europese vlag. Die stond keurig een klein beetje naast de rest. Bij het spelen van het Europese "volkslied"bedacht ik dat daar eigenlijk geen tekst op is, althans niet in andere talen dan het Duits. Volgens mij zouden we daar eens iets aan moeten doen.

Berthi zei

Wat een mooi verhaal.... met veel eten en drinken!
Mooie foto's!

Berthi zei

Wat een mooi verhaal.... met veel eten en drinken!
Mooie foto's!

Lous zei

Europees volkslied! ik wist niet dat we dat hadden.

marcella zei

@Lous, volgens de website van les Gets komen er zo'n 10.000 toeristen per dag. De week voor het festival zag je naar verhouding weinig toeristen in de restaurants, tijdens het festival moest je kennelijk reserveren om ergens te kunnen eten. Er zijn ook veel sporters daar, er was een enorm internationaal Parapente gebeuren gaande in de dagen ervoor, tijdens de opening van het festival was er een spectaculaire landing van een aantal topppers op Parapentegebied. Ze kwamen vlak naast het veld terecht waar alle festivalgangers stonden. héél indrukwekkend. Ook zag ik er op een bepaald moment zeker een paar honderd tegelijk heel hoog in de lucht, het leek net een zwerm vogels.

Ook wordt er veel aan fietscrossen gedaan (vooral na zo'n regenbui erg spannend en ook heel gevaarlijk )ik heb nog nooit zoveel mensen met gips, mitella's, rekverband etc gezien als daar ;)

marlies zei

Tjonge wat leuk zeg , ik ga nooit op vakantie maar nu heb ik toch het gevoel dat ik een eind weg ben geweest! Leuk die verhalen en zo de drank vind ik als geheelonthouder toch iets minder maar verder heb ik genoten! BEDANKT!
Groeten van Marlies

basje zei

het was dus eeeeeeeeeeeeeeen groot feest, wat heerlijk om er z]o over te vertellen en de begeleidende fotos ik ben ook meegeweest met je (in webgevoel dan)

marcella zei

@ Marlies en Basje, het was zeker één groot feest en dit was nog maar dag 1 ;)
Jullie mogen nog eens mee op webvakantie. Er kwamen ook liters en liters koud bronwater langs hoor, héérlijk met dat warme weer.
Ik kom net thuis van een les Baltimore, ik ga kijken of ik nog iets aan m'n huiswerk kan doen.

Juul :o) zei

Wat een interessant verhaal. :o)
Ik ben benieuwd naar wat jullie nog meer hebben beleefd! :o)

Hans zei

@Lous: Er bestaat wel degelijk een Europees "volkslied". Daarvoor gebruiken ze de hymne uit het laatste deel van Beethoven's 9e symfonie: "Alle Menschen werden Brüder". Een mooi stukje muziek, maar de EU heeft tot nog toe verzuimd er in alle talen een tekst op te maken.

ingrid zei

Tja, die politiek,...misschien moeten ze er per land een prijsvraag van maken wie de mooiste tekst bij het volkslied schrijft.

Lijkt me stukken leuker dan het huidige songfestival,....

Marcella, wat doe je toch een leuke gevarieerde dingen in je leven! Je staat zeker zelf niet op de foto,...????

Groetjes van Ingrid.

marcella zei

Nee Ingrid, de foto's zijn zorgvuldig gescreend op mijn afwezigheid ;) jammer hè?

ingrid zei

ja!!

marian'ne m zei

o, weer een heleboel te lezen en te zien. heb gebreid vandaag, en het is klaar. lees straks hier verder. "PLICHT" roept:-)).

Annette-p zei

Wat een heerlijk vakantie verhaal. Ik kom nog wel 'ns langs om alles beter op te nemen. Zit zelf in de onrustige/weinig tijd/van alles nog moeten-fase vóórdat we op vakantie zijn.

marcella zei

Annette, dan wens ik je alvast veel plezier op vakantie en allemaal straks gezond en heel weer thuis. Inpakken valt niet mee bij deze temperaturen. ( uitpakken ook niet ;)