De vroege vogels of de late nachtbrakers die al langs haar zijn geweest weten inmiddels dat Dijn en ik sinds vorig jaar op een samenborduurseltje broeden. Wij noemen het de Zuid-west-lijn en daarover rijdt ons stoomtreintje tussen haar Zuiden en mijn Westen.
Wat je meteen opvalt is het cultuurverschil: Dijn met haar ruime lap, zeg maar gerust enorme lap die ze in de loop der maanden vol borduurt met allerlei prachtige romige en kruidige couleuren. Het rijke Roomse leven zeg maar, afgezet tegen mijn zuinige 30 x 30 cm grote lapje, tweedehands ook nog.
Dijn die meteen kwistig de prachtigste letters rondstrooit en daarmee een knallend begin maakt van onze reis en ik die
inderdaad je leest het goed
vandaag haar Zoompje presenteert ;)
Ik citeer een stukje uit Dijns log:" Zuid-west-lijn. We maken ieder een eigen lap, dat wil zeggen ieder heeft een eigen invulling maar het uitgangspunt is hetzelfde. Dat uitgangspunt vertellen we lekker niet, zo gaandeweg de rit wordt het wellicht duidelijker. Ik nodig je uit te zoeken naar overeenkomsten" waarna Dijn lacht met drie onderkinnen,zo :-)))
Mijn lapje is een krijgertje. Als je een weblog hebt wordt je geregeld benaderd met allerlei vragen en verzoekjes. Meestal wordt er van mij iets verwacht maar soms is dat niet het geval. In Januari vroeg Sanny of ik wel eens op 17e eeuws linnen had geborduurd. Toen ik daarna bij haar in de winkel was voor de prijsuitrijking van de zakdoekjeswedstrijd gaf ze me een stukje van een prachtig oud stuk linnen met aan een zijkant een zelfkantje en aan de bovenkant een piepklein open zoompje. Nadat ik eerst een tijdje van het gelukkige bezit van het lapje had genoten, wat dat betreft ben ik net een hamster ;) besloot ik om dit lapje te gebruiken voor mijn Zuid-west-lijn bijdrage.
Ik keek in boeken, speurde onder een loep naar de draadjes van het zoompje en maakte een proefje. Uiteindelijk had ik na lang turen in de gaten hoe het zoompje gemaakt was en borduurde ik het na.
Het begon met het maken van een rolzoompje en dat was – zoals zo vaak in mijn handwerkleven – mijn eerste rolzoompje ooit. Niet handig om dat te oefenen met linnen, een lapje batist was wellicht eenvoudiger. Maar het lukte redelijk, vond ik zelf, Daarna moesten er draadjes getrokken voor het open zoompje en dat valt niet mee bij linnen wat al zo vaak gewassen is.
Na het zomen legde ik het lapje weg want Dijn had haar linnen nog niet binnen, de leverancier was, zonder zich bewust te zijn van de opwinding die dat bij Dijn teweeg bracht, op vakantie gegaan.
Terwijl D. voor de brievenbus op en neer liep maakte ik mijn stoplapje af en begon aan een nieuw lapje voor mijn Souvenir. (waarvan foto volgt)
Terwijl Dijn dolgelukkig aan haar inmiddels gearriveerde lapje begon was ik helemaal in de ban van het nieuwe werkje. Het is voor deze editie van De Lijn bij dat ene zoompje gebleven.
En wie niet veel heeft kan daar altijd nog een mooie foto van maken.
Je ziet dat er weinig verschil is tussen het oude zoompje en de mijne. Toch zagen mijn kritische- en Sanny’s geoefende ogen wel een klein verschil: het antieke rolzoompje is wat fijner en wat strakker dan de mijne. Sanny zette me op het spoor van de naaisteen. (zij heeft er nog een andere naam voor maar die is me even ontschoten)
Hier zie je hoe zo’n steen gebruikt wordt:
en hier wat luxere exemplaren:
de bedoeling van dit al is dat je het linnen aan de steen bevestigt met een draadje zodat je tijdens het naaien wat spanning op de stof kunt zetten.
Zonder steen is mijn zoompje ook prima gelukt en jullie mogen het best van dichter bij bekijken:
Het linnen heeft ongeveer 26 (28?) draden per cm en de zoom is gewerkt over vier draadjes. Het schijnt een vrij algemeen voorkomend zoompje geweest te zijn in die tijd.
Tegelijkertijd met Dijn en mijn’s Zuid-west lijn is er bij toeval vandaag bij Berthi over een ander lijntje naar het zuiden te lezen in haar nieuwe pronkjournaal. Zonder dat we dat van elkaar wisten kozen we deze maandag uit voor onze diverse lijntjes ;)
34 Reacties
Geen opmerkingen:
Een reactie posten