Kroj

Onderstaand popje is mijn oudste knuffeltje. Het is als kraamcadeautje gemaakt door een vriendin van een tante. Zij was, zoals dat indertijd heette een kunstenaresse, ze heeft boeken geschreven, ze maakte beelden en ze schilderde.
Wat het popje zo bijzonder maakt is de liefde en gedetailleerdheid waarmee het gemaakt is.
Het is niet groter dan 14 cm en het lijfje past precies in een klein kinderhandje. Het popje heet Jantje lacht, Jantje huilt, een spelletje wat vroeger vaak met mij en het popje gespeeld werd.
Het lijfje is van zwart fluweel en voelt lekker zacht aan, armpjes, beentjes en het hoofdje zijn van vilt. Aan weerskanten van het hoofdje is een strookje zwart haar van vilt genaaid waartussen twee kleine roze oorschelpjes zitten. De handjes en voetjes zijn ook van roze vilt en zijn rondom gefestonneerd. Daardoor lijken het net kleine koekjes. Iets wat ik als kind ook al erg bijzonder vond: handjes en voetjes die op koekjes lijken.
De beide gezichtjes zijn er op geborduurd en zeker vroeger toen het wat minder versleten was kon je zien hoeveel uitdrukking de maakster met zo weinig draad aan dat kleine gezichtje had kunnen geven.
Aan de onderkant is het lijfje afgewerkt met een ovaal stukje fluweel, het effect is dat het daardoor lijkt of het poppetje aan de ene kant een buikje heeft, terwijl diezelfde bult aan de andere kant het effect van billetjes heeft. Het naadje aan de onderkant is afgewerkt met een rood stukje biaisband.
De eerste vijf jaar van mijn leven heb ik het popje heel veel in handen gehad. Zonder popje was duimen beslist niet zo lekker als met. Dat zachte fluwelen bolletje in mijn handen waar dan die stugge viltstokjes uit staken. Van pure tevredenheid maakte ik een bepaald geluidje tijdens het duimen waar het popje uiteindelijk zijn bijnaam aan te danken heeft.