2 x 12 = 36

Het is bijna december en dan  begint  de adventsperiode. Omdat ik meestal niet op 1 december met de kerst bezig ben  besloot ik ooit om een alternatieve "adventsquilt" te maken die ik ruim na  1 december kon ophangen.Mijn redenatie was als volgt: twaalf dagen voor kerst gaat het eerste luikje open en op 1e kerstdag zijn alle luikjes tot aan de applicatie in het midden  geopend.Daarna begint de periode die in Engeland 'The Twelve days of Christmas' genoemd wordt, de periode van eerste kerstdag tot aan Driekoningen. De motiefjes na de applicatie zijn geborduurd volgens het bekende Engelse Liedje The Twelve days of Christmas. Het is een soort liedje zoals ons Catootje van de botermarkt; er komt telkens iets bij zodat het liedje steeds langer wordt. Er zijn jaren dat de quilt toch op 1 december wordt opgehangen. Dan zijn met kerst alle luikjes open. Op 1e kerstdag doen we de helft gewoon weer dicht en vervolgens doen we de laatste twaalf dagen nog eens dunnetjes over. Dit jaar hangt de quilt bij de meisjes van het Quiltgebeuren. Ik ben benieuwd wanneer zij de luikjes  open maken.http://www.12days.com/library/carols

Thee

Het is echt weer om lekker thuis te blijven. Gezellig met een handwerkje op de bank en een kopje thee erbij. Een koekje mag natuurlijk niet ontbreken. Ik heb er eentje waar je niet dik van wordt. Zo met de feestdagen voor de deur een hele geruststelling. Het borduurpakket zag ik jaren geleden in Parijs. In gedachten had ik er al een mooi plekje voor...in de keuken.Het patroon is van Points de Repère. Andere borduurpakketten uit de serie zijn te zien op:http://www.premiumwanadoo.com/de.fil.en.idees/affiches.htm

Sjaan-mania

Vandaag ontdekt dat mijn expootje op de website van het Quiltgebeuren staat vermeld.Ten overvloede daarom nogmaals de url Er schijnt nu ook kerstsfeer te zijn in de winkel !http://www.quiltgebeuren.nlIk ken Willy, de trotse eigenaresse van 't Quiltgebeuren  vooral van de dear Jane groep op internet waar wij jaren geleden bijna dagelijks contact hadden om onze Baby Jane perikelen met elkaar te delen. We stuurden fotootjes in van onze blokjes, hielpen elkaar met het  oplossen van de probleempjes hoe een bepaald blok te maken, lieten de schema's zien hoe we ons een en ander voorstelden  en deelden vooral  hoever we al gevorderd waren met onze quilt.Voor degenen die geen idee hebben waar dit over gaat volgt een korte uitleg. Jane A. Stickle is een Amerikaanse mevrouw die rond  1863 ( tijdens de Civil War) een merkwaardige quilt heeft gemaakt bestaande uit 169 verschillende blokjes met daaromheen een rand van  56 "taartpunten"  te samen een quilt vormend  van 225 verschillende patronen. De quilt hangt in een museum in Vermont  en is beschreven door Brenda Manges Papadakis. Het boek met patronen is in een soort brief stijl geschreven en heeft als aanhef  "dear Jane".  Het is een tijd een ware rage geweest om de quilt na te maken, een echte uitdaging ook, niet alleen omdat hij zo groot is maar ook omdat er meer dan 5600  patroondeeltjes in verwerkt zijn. De replica's worden baby Jane's genoemd. De originele quilt heeft een ecru achtergrondstof en bevat verder de typische mode stofjes uit die tijd.Mijn Baby Jane bestaat uit ruim  6 (!) meter donkerpaarse achtergondstof. De rest van de gebruikte stoffen zijn Hollandse sitsen en klederdrachtruitjes en -streepjes aangevuld met Franse replica stofjes o.a. uit de Provence. Ook de achterkantstof is van Franse origine, een mooie Toile de Jouy die ik in Parijs vond. De quilt is 210 x 210 groot, deels machinaal,  deels met de hand gepatcht. De quilt is  met de hand gequilt en bestaat uit 5116  stukjes stof.Ik heb de quilt opgedragen aan mijn echtvriend,  mijn quilt heet  "in Love"

lief cadeau

Afgelopen voorjaar werd ons borduurgroepje uitgenodigd bij een borduurster in Noord Holland.  Via via kwamen wij in contact met haar en wij mochten een keer thuis  haar werk komen bewonderen. We hebben een ontzettend leuke dag gehad. Werkelijk prachtige merklappen gezien, zowel antieke als zelfgemaakte. Vooral deze laatste waren heel bijzonder:  allerlei gebeurtenissen waren uitgebeeld in merklappen. Eén merklap heeft op mij een bijzondere indruk achtergelaten; een heleboel voorvalletjes uit het leven van haar inmiddels  volwassen kinderen waren als kleine schetsjes compleet met tekst op een lap afgebeeld. Ik kon mijn eigen kroost er zó in ontdekken.  Behalve de merklappen had ze ook nog ander borduurwerk gemaakt. Ik was erg onder de indruk van haar knottendoeken. Behalve een knap borduurster was onze gastvrouw ook een goed verteller. Kortom we hebben een fantastische dag gehad waar ik nog lang met plezier aan terug zal denken.Bij het afscheid kreeg ieder ( we waren met z'n twaalven)  een papiertje met daarop een afbeelding van een antiek merklapje. Zij had het afgebeelde merklapje zelf in bezit  en het afdrukje was al een cadeautje op zich. Daarna bleek dat bij een van ons een klein stukje ontbrak aan het kopietje. Zij bleek  de gelukkige eigenaresse te worden van een geborduurde versie van het merklapje; onder het merklapje stond de datum van ons bezoek en de naam van de  maakster, onze gastvrouw. Ik vond dit zo'n bijzondere attentie dat ik ook daar een blogje over schrijf. Thuisgekomen heb ik mijn papieren patroontje eveneens omgezet in een geborduurd exemplaar. Het is een replica van het lapje uit 1799 en indertijd gemaakt door MCV. Ik vermoed ( aan de kroontjes te zien) dat het een weeshuislapje is. Het originele lapje is iets groter en in div pasteltinten geborduurd. Mijn exemplaar is 9 x 6 cm groot en zoals te zien in rood geborduurd.het papiertje heb ik aan de achterkant mee- ingelijst.

beetje Japans

Naar aanleiding van een van de tentoonstellingen tijdens de Europese ontmoeting in Val D' Argent in 2004 heb ik een klein journaal quiltje gemaakt. In de schitterend verbouwde Villa Burus was een tentoonstelling van  Japanse quilts, enkele maaksters waren aanwezig om, gelukkig in het Frans of Engels,  uitleg te geven. Wat mij vooral opviel aan deze quilts waren de kleuren;  veel grijs-, bruin  en blauwtinten,  er werd veel gebruik gemaakt van textuur, dat zie je in "onze" quilts veel minder en verder waren de quilts rijkelijk versierd met borduurwerk, lint borduurwerk en kraaltjes e.d.In het uitgebreide winkelparadijs op een andere locatie tijdens de expo heb ik wat van die Japanse lapjes gekocht. Thuisgekomen heb ik een impressie gemaakt van de Japanse quilttentoonstelling.Het resultaat staat op bijgaande foto. Het quiltje is  25 x  25 cm.De jaarlijkse quiltontmoeting in Val d'Argent is een bezoek meer dan waard. Op verschillende locaties kun je zeer uiteenlopende kleine expo's bezoeken...van het lokale Quiltgroepje tot grote internationale collecties zoals bovengenoemde Japanse tentoonstelling toe. Er worden een aantal Europese quiltgildes uitgenodigd die hun landelijke prestaties tonen en verder is Point de Croix France, de Franse  "Merkwaardig"  aanwezig met zeer mooi borduurwerk. ( en niet te vergeten het winkelgebeuren met meer dan 100 standhouders) http://www.patchwork-europe.com

Hangen

Het ultieme genoegen voor een quilter is als zij ergens "mag hangen". Quilters begrijpen nu onmiddellijk waar ik het over heb, voor de gewone mens behoeft het wat uitleg.Na een lange periode van patronen uitzoeken en tekenen, lapjes kopen, nog meer lapjes kopen, weken-  en  soms maandenlang naaien kom je op een dag met je vriendinnen bij elkaar om de top te sandwichen en daarna volgt een maandenlange retraite: er wordt gequilt. Het kant en klare produkt wordt  daarna in huiselijke kring aan de familie getoond en hier en daar nog op een bee. Daarna verdwijnt het ding of op een bed of op een stapeltje onder  in de kast, bij de andere dekens. Een roemloos "einde", maar wel lekker warm in de winterEen enkele keer komt mijn quiltgebeuren wat verder dan mijn woonplaats. Dan hangt er een dekentje van mij op een tentoonstelling  in Breda, Hoorn of   Haarlem;  meestal  voor een paar dagen maar  soms ook voor een langere tijd zoals  in het Westfries museum  in Hoorn, die tentoonstelling duurde twee maanden.   Het is enorm leuk om vreemde mensen ingespannen naar jouw quilt te zien staren, te horen wat hun commentaar is en ook gewoon om te kijken hoe jouw quilt hangt in een andere ruimte, tussen al die  andere quilts. Tijdens de de tentoonstelling in Hoorn zag ik twee dames in Spakenburgse dracht die veel oude stofjes uit mijn quilt herkenden; dí­e was nog van vlak na de oorlog en dí­e werd vroeger daar en daar verkocht en deze droeg  ik vroeger ook.... Niet alleen voor hen erg leuk als feest der herkenning maar ook voor mij omdat ze mijn quilt plotseling van een stukje "geschiedenis" hadden voorzien.Een tijdje geleden heb ik op mijn log verteld dat ik tunneltjes aan het naaien was. Dat deed ik natuurlijk niet zomaar.  Een klein gedeelte van mijn quilts is vanaf vandaag te zien in de nieuwe quiltwinkel in Brielle, het  Quiltgebeuren.  Tot 17 december hangen daar enkele van mijn quilts in de lesruimte.Ik mag dus weer "hangen" en ik ga zelf natuurlijk ook een keer kijken. Ook zonder mijn quilts is de winkel zeker een bezoek waard. De winkel heeft een prachtige en zeer gevarieerde collectie stoffen, mooi op kleur gesorteerd en het stadje Brielle is leuk genoeg om er een gezellig dagje uit van te maken. Voor meer informatie over het Quiltgebeuren, kijk op:http://www.quiltgebeuren.nlalles uit de kast tijdens een lezing over mijn quilts.

lekker Haagsch

Omdat in je eentje op je kamertje zitten sprutsen niet goed is voor je sociale contacten gaan wij handwerkers van tijd tot tijd op stap, tasje mee met daarin het laatste project en elkaars lappen bewonderend kletsen we zo een hele middag vol. Bij quiltsters heet zoiets een Bee. Naar ik heb begrepen komt dit van de Amish die bij elkaar kwamen als er weer quilts gemaakt moesten worden voor het naderend huwelijk van een jong meisje. Met z'n allen aan één groot quiltraam werkend, werd dan een aantal dekens voor het a.s. bruidspaar gequilt. Terwijl de vrouwen hard aan het werk waren, werden tegelijkertijd de laatste nieuwtjes uitgewisseld. Het voortdurend geklets deed denken aan het gezoem van bijen.
Ik ben blij dat het niet aan een kippenhok deed denken.....................
Een erg gezellige bee vind ik de Haagsche bee. Iedere maand verzamelt zich daar een grote groep dames* om onder het genot van een kopje koffie of thee met (koekje) de laatste handwerknieuwtjes te bespreken. Sommigen van hen gebruiken de middag om hard door te werken aan hun quilt of merklap, anderen lopen de tafeltjes langs en kijken wat voor moois er deze keer gemaakt is. Ik hoor bij de laatste soort.
Op de website van de Haagsche bee kun je behalve informatie over de bee ook foto's zien van werkstukken en bezoekers van de bee.
Sinds enige tijd wordt er op de bee ook veel geborduurd en dan is er natuurlijk soms een nieuw patroontje of stukje linnen nodig. Komende donderdag komt Lonneke van Kunst en Vliegwerk daarom naar "onze Haagsche".
* in de residentie spreekt men van "dames"
de Haagsche bee tijdens de busreis naar Waalre

huiswerk

Vroeger was het maken van  huiswerk een noodzakelijk kwaad. Ik  wist natuurlijk best dat het nodig was omdat ik nu eenmaal ooit mijn diploma wilde halen. Zonder dat diploma was er geen uitzicht op een studentenleven dus de keus was meestal snel gemaakt: aan de slag. Dat ik me ooit met zo veel plezier en nog vrijwillig ook op mijn huiswerk zou storten kon ik destijds niet vermoeden.Ik volg een cursus. Over vier weken is de tweede en laatste les. Dan krijgen we - zoals we dat gniffelend noemen- "tascontrole". Dan komen onze lapjes tevoorschijn en loopt de juf keurend langs om onze steekjes te bekijken. Afgelopen zaterdag was mijn eerste les Candlewicking. Op bijgaande foto het resultaat van een middagje steekjes oefenen. Ik heb nog een hoop te doen voor de volgende les

mijn Singertje

Een tijdje  geleden zijn mijn man en ik naar een veiling van mechanische muziekinstrumenten geweest in Chartres, Frankrijk. Voorafgaand aan de veiling was er een  kijkdag. Behalve de veiling waar wij voor gekomen waren werd er ook een veiling gehouden van antieke poppen. Het was leuk om ook daar een kijkje te nemen en eens te zien wat daar  werd aangeboden. Behalve poppen en poppenkleertjes waren er ook een klein aantal kindernaaimachientjes te koop. De meesten daarvan waren echt bedoeld als speelgoed, ik verwacht niet dat je daar echt iets op kunt naaien. Ook stonden er twee Singer naaimachientjes; een heel oud model en eentje uit de zestiger jaren. Wij wilden de volgende dag op een aantal stukken van de instrumentenveiling bieden. Omdat wij nog niet eerder zelf zo'n Franse veiling hadden meegemaakt besloten we te "oefenen" tijdens de poppenveiling. Het viel erg mee om de veiling te kunnen volgen. Het wende al snel om de biedingen die in het Frans waren te kunnen volgen.Het zaaltje zat vol met oudere meisjes al dan niet in bezit van  een piepklein hondje dat bij "maman" op schoot zat. Naast hen veelal een echtgenoot die met een zekere verbetenheid de stand van de  veilingprijzen bijhield  in de catalogus. Er woedde een soms hevige strijd tussen de dames om juist dat ene felbegeerde popje -vaak tegen betaling van duizenden euro's-  in de wacht te slepen. Na enige tijd kwamen de naaimachientjes aan bod. Ik hield mijn adem in....de eerste poppennaaimachientjes gingen voor flinke prijzen de deur uit. Daarna kwam het "jongste" Singertje aan de beurt. Ik stak voorzichtig mijn hand op en werd onmiddellijk overboden. Na twee pogingen hield ik het voor gezien.  Ik vreesde al dat het naaimachientje wat daarna geveild werd ook aan mijn neus voorbij zou gaan. Bij het tweede bod was ie voor mij......Ik heb nu een echt werkend naaimachientje wat net zoals de grote Singer modellen een mooi steekje geeft. Het is wel een kettingsteek want  deze machientjes hebben geen spoelhuis. Ik ga er misschien ooit een klein redwork quiltje op naaien....

hexagonitis

Je moet er maar zin in hebben. Voor honderden kartonnetjes van nog geen 2,5 cm grootte een lapje op maat knippen, dit lapje om het kartonnetje rijgen, alle zijkanten  van dat zeshoekje  aan een zijkant  van weer een ander zeshoekje naaien,  met de hand natuurlijk. En dat bloemetje voor bloemetje, rij voor rij. Je hebt die dames vast wel eens zien zitten in de trein of  in andere openbare gelegenheid; die dames met hun keurig georganiseerde plastic doosjes waarin de  stapeltjes kleine voorgeknipte  lapjes, de rijtjes kale kartonnetjes en de rijen kartonnetjes-waar-al-een-lapje-omheen-zit. Lapje en kartonnetje pakken, paperclipje erom om het vast te houden, rijgdraadje om de hoekpunten vast te zetten en zie daar: alweer een kartonnetje klaar om in het vakje met "bestofte"  kartonnetjes op te bergen. Ik beken het eerlijk, sinds deze zomer hoor ik ook bij die dames. Het resultaat is onderstaand quiltje, vorige week heb ik de laatste steek gequilt.Mijn enige troost is dat er een groeiende groep dames aan het ontstaan is  die café©'s en andere horecagelegenheden bevolkt en onder het genot van een glas wijn daar bijeen komt om sokken te breien. We zijn dus niet meer alleen

Souvenir de ma Jeunesse

Omdat er zoveel handwerktechnieken zijn die ik ooit nog eens wil proberen maak ik een Souvenir de ma Jeunesse. In vroeger tijden maakten de meisjes op school allerlei kleine handwerkjes die aan het eind van hun schooltijd door de juffrouwen aan elkaar gezet werd tot een lange lap. Daarmee hadden ze meteen een  CV in textiel  in handen  waarmee ze konden solliciteren naar een baan in de huishouding. Hun toekomstige "mevrouw" kon zien hoe netjes het meisje kon werken. Er zijn nog wat van die oude souvenirrollen bewaard gebleven en soms kom je ze tegen op tentoonstellingen of in privé collecties. In mijn geval wordt het meer een Souvenir de ma deuxième âge. Ik heb nog niet heel veel onderdelen voor mijn rol, die als hij klaar is 6,5 meter lang zal zijn. Op de foto een rood schoollapje, Zaans Stikwerk, Markens witwerk, Boutis en een merklapje op 19 draads linnen.

opa in nachtpon ?

Hij is geen familie de man op onderstaande foto. Dit is Thomas Pitkin, een boer uit Swanbourne en de foto is vermoedelijk genomen in 1894. Wat de man draagt is een in die tijd gebruikelijk kledingstuk bedoeld om de kleding daaronder te beschermen. Een voorloper van de stofjas of overall. Het werd gedragen door mensen op het platteland van Engeland en Wales in de 18e, 19e en vroeg 20ste eeuw.
Opvallend is het smockwerk op het hemd. Dat was niet alleen bedoeld uit decoratief oogpunt maar ook vanwege de functie: het gaf model aan het hemd terwijl er door de rekbaarheid van het smockwerk ook elasticiteit ontstond zodat er voldoende bewegingsvrijheid overbleef. Bij de mouwen onstond er door het smockwerk een soort manchet die met knoopjes werd gesloten..
Op de rechter foto staan een aantal smockpatronen uit verschillende Engelse streken. Patronen met harten kwamen nogal eens uit Bedforfshire, motieven met bloemen en bladeren uit Oxfordshire en Salop. Zo had elke streeek zijn eigen motieven.
Antieke smocks zijn hier en daar nog in musea te zien, bijvoorbeeld in het Victoria and Albert museum in Londen.
Meer info over bijzondere textiel publicaties is te vinden in onderstaande website
http://www.wmboothdraper.com/Books/books_soft.htm

tunnelvisie

Nou dacht ik dat ik al mijn quilts netjes afgewerkt in de kast had liggen. Niets is minder waar. Ik heb beloofd een aantal van mijn quilts uit te lenen en tot mijn schrik kwam ik er achter dat een paar daarvan nog niet van een tunnel waren voorzien. Dat maakt ophangen wel lastig.Ik ben nu al een aantal dagen druk in de weer om ook die quilts van een keurig ophangtunneltje te voorzien. Ik wordt er een beetje kriegelig van, het is niet het leukste werk. Eerst een bijpassend stofje uitzoeken, tunneltje stikken en dan met de hand een soort zoom- estafette.. alleen: er  is niemand die mijn naald  komt overnemen. Als straks alles netjes hangt ben ik wel weer tevreden.. tot die tijd blijft het hard doorwerken

Is dat ook een vriendin van je?

Om mijn huis niet helemaal vol te hoeven hangen met quilts en merklappen maak ik ook af en toe iets kleins. Meestal wordt dat een naaldenboekje of een etuitje waar naaigerei in past. Voordeel hiervan is dat zo'n klein werkje lekker snel klaar is. Het nadeel is dan wel weer dat ook mijn collectie naaldenboekjes en speldenkussentjes in snel tempo groeit.
Het zal op den duur wel verhuizen worden.
Uitvloeisel van deze nieuwe wending aan mijn handwerkhobby is dat ook schaartjes inmiddels niet meer veilig zijn. Als ik ergens een schaartje ontdek wat ik nog niet heb moet dat aangeschaft worden. Niet omdat ik niets heb om mee te knippen maar omdat ik daar dan weer een leuk tasje, zakje of etuitje om heen kan fabriceren.
Op dit moment staan de quaker patronen nogal in de belangstelling. Op het web vond ik een leuk voorbeeld wat ik met enige moeite heb omgezet in een bruikbaar kruissteek patroon. De tekst op het webvoorbeeld luidde "A present for sewing well". Met piepkleine steekjes werd dat door mij op 16 draads linnen over één draadje nageborduurd. Ik was nogal trots op mijn prestatie. Mijn studerende zoon kwam thuis wierp een achteloze blik op mijn meesterwerkje en zei: "is dat ook een vriendin van je, Sewing Well? "
Ik stond weer met beide benen op de grond.