Huisvlijt

Sinds mijn laatste blogpost is er weinig veranderd in de vooruitzichten. Het virus woekert door en wij blijven dus thuis. Het zal erom spannen of er voldoende ziekenhuis- en vooral IC capaciteit is... Behalve het werk in huis en tuin, ons wekelijkse uitje naar de supermarkt en mijn huiswerk waarover je in het vorige blog kunt lezen heb ik nog een andere guilty pleasure: struinen op E-bay.... Zo vond ik tijdens mijn huisarrest periode een superlief, piepklein garenwindertje uit China, gemaakt van Paarlemoer en mooi gegraveerd. Ik ben er blij mee! Een prachtige ambachtelijk gemaakte Chinese schaar van koper en smeedijzer, een enorm ding van maar liefst 20 cm. Op dit moment de grootste schaar in mijn...ahum....collectie. Wat ik hier nu wil laten zien is mijn allerlaatste aankoopje....

Ik bedoel niet de prachtige 19e eeuwse houten doos, een Butte uit Noorwegen, die heb ik al een tijdje. Ook bedoel ik niet de mooie blauw witte doopsokken want die breide ik zelf naar een oud Noors patroon en Noors gebruik. Nee, mijn aankoopje is het derde item in mijn mini verzameling Noorwegen en ligt op de doopsokjes die ik in 2011 breide voor Sophie.

Hier zie je het wat beter. Een bot? hoor ik je denken. Inderdaad, een rendierbot, al dan niet van Rudolf.

Het is niet zomaar een bot, het is bijzonder leuk gedecoreerd met een mannetje op een arreslee....

door 'Nils Somby' en dus zocht ik die meneer even op om er meer over te weten.... Ik vond o.a. dit maar als je even googelt kun je nog veel meer over deze Nils Somby te weten komen. Maar om weer even terug te komen op het bot en vooral de functie daarvan: het is een naaldenkoker gemaakt op de traditionele manier van de Saami.

in de ruimte van het rendierbot zit een driehoekig kussentje voor naalden verstopt. Door aan een van de benen ringetjes te trekken kom het naar buiten, trek je aan het andere ringetje dan floept het weer naar binnen. Het kussentje is gemaakt van wollen vilt wat deels is bedekt met een stukje leer. Dat leer is aan één kant in vier lange strips gesneden waarvan er telkens twee om elkaar gedraad zijn als trekkoordje.

aan de andere zijde is het als een flapje om het ringetje geslagen en vastgezet. Er zat een naaldje in bij aankoop en een stukje draad, ook van organische aard. Het lijkt op catgut, wat vroeger gebruikt werd als hechtmatriaal in de chirurgie, voor het bespannen van tennisrackets en voor snaren van muziekinstrumenten. Het woord catgut heft overigens niets met katten van doen, maar komt van het woord cattle (vee). Meestal werd er schapendarm gebruikt.

Ik vind het wel een mooi gebruiksvoorwerpje en het heeft een mooie geschiedenis en herkomst. Het is gemaakt in 1972.