de gouden huwelijksdag niet gehaald, wel ruim 46 gouden jaren samen

 Soms moeten Dingen gewoon zo zijn. Een paar maanden geleden besloot ik iets af te maken van de stapel dingetjes die nog 'moeten''.  Mijn keus viel op een geborduurd hart in kruissteken, een project waar ik echt járen geleden aan begonnen was en wat op de een of andere manier bleef liggen. Ik vond het patroon jaren terug, toen nog  happily maried, bijzonder, authentiek en inspirerend. Het is een hart met vogeltjes dat ooit op een bruidegomshemd is geborduurd, een traditie die rond 1850 in Zweden bij de bruiloft hoorde. 

 Nu hoef ik natuurlijk geen hemd en een bruidegom is ook niet voorhanden dus het werd een pocket, een dijzak die mooi in mijn verzameling dijzakken past.

Deze harten werden vaak geborduurd door de aanstaande bruid en ook vaak lang voordat de 'gom' in zicht was. De hemden waren groot genoeg om iedere maat echtgenoot te passen.  Veel huwelijken waren destijds gearrangeerd. Ik prijs me gelukkig dat ik de mijne zelf mocht uitzoeken, of eigenlijk, hij koos mij, maar dat is een ander verhaal. 

  Bijzonder was dat het hart van mijn keuze de naam Iohan al in het patroon had, misschien vond ik hem daarom wel het mooist van alle  bruidegomshartpatronen. Mijn Hans heette officieel Johannes. Omdat het een beetje passen en meten was borduurde ik mijn nooit gebruikte eerste voornaam. 

In Zweden, in de tijd waarover ik schrijf werden de ringen gewisseld bij de Betrothal, eigenlijk de verloving en dat jaartal stond dan naast het hart. Ik koos er voor om ons jaar van trouwen te borduren en dat zou vandaag precies 50 jaar geleden zijn geweest op net zo'n zonnige 3e juli als vandaag.  

Net als bij een hemd moet mijn zakje ook beschermd worden tegen inscheuren dus ook hier werd het splitje geborduurd met een naaldkantje en wat trensjes. 

Waarom ik hierboven schreef dat dingen soms gewoon zo moeten zijn? Wel, dat heeft te maken met het feit dat ik precies vandaag de laatste hand heb gelegd aan mijn mooie bruidegomszakje.  Dat had ik  niet zo gepland, het liep zoals het liep. Wij zouden het vast gevierd hebben  onze 50 jaar met een etentje met  onze kinderen, maar in plaats daarvan mag ik terugkijken op 46 heel erg gelukkige jaren en nog meer mooie herinneringen.

Zo fijn kan het leven ook zijn.

Brudgumsskjorta, te zien in Nordiska Museet in Stockholm