ik durf het bijna niet te zeggen.....

Ik durf het bijna niet te zeggen maar voor de tweede week op rij is het Lege Theedoek-zondag. Vanmorgen legde ik de laatste hand (= breide ik de laatste toeren) aan mijn Itse muts. De Itse muts is een gebreide muts die wel OP Marken gedragen werd, maar niet op Marken gebreid. De mutsen werden in de 19e eeuw gedragen door de mannen. Het zijn mutsen met veelkleurige, ingebreide motieven die oorspronkelijk van de Shetlandeilanden, op Marken (H)itland genoemd, kwamen. De Marker Vissers, die aangemonsterd waren op Noordzeeloggers visten ten noorden van Schotland en gingen aan land in Lerwick. Vandaar uit namen ze wanten, kousen en mutsen mee. De wintermuts, zoals mijn exemplaar, bestaat eigenlijk uit twee delen die bij het dragen in elkaar worden geschoven. De zomermuts had het gestreepte deel niet en werd dus 'enkel' gedragen, zonder muts lopen deed men niet.

Er zijn zover mij bekend (nog) geen patronen van zo'n Itse muts en daarom ben ik van de foto's die ik afgelopen zomer in het Marker museum maakte gaan breien. Alhoewel ik geen 'breister' ben is mijn opzet toch prima gelukt.

Beer was een gewillig slachtoffer om mijn mutsje te showen. Zoals je ziet is nu de binnenmuts naar binnen geslagen. Ik breide de muts op naalden nr 1 met heel dunne katoen die ik ooit op een poppen- en berenbeurs kocht. Omdat ik alle patronen zo goed mogelijk wilde laten uitkomen, dat wil zeggen: ik wilde precies evenveel keer de patroonbreedtes gebruiken als op de foto's, was breien op heel dunne naaldjes de meest logische optie. De muts krijgt een plekje in mijn pronkrol en mocht daarom niet te groot en vooral ook niet te zwaar worden. Nu er alweer een theedoek 'leeg' is, heb ik mijn DMC kleurenboekje maar weer eens te voorschijn gehaald:

Er is al een heel stuk klaar, maar er moet ook nog een heleboel werk gedaan worden.... wel heel afwisselend, de achterkanten met motieven vullen.