Shaker spool holder

Een tijdje geleden leende ik een stapeltje tijdschriften van een vriendin. Het waren oude uitgaven van Piecework en Sampler&antique needlework quarterly. Zeer geïnteresseerd was ik in een artikeltje over antieke Shaker spoolholders. Ik kende deze nog niet, maar ze spraken mij wel aan vanwege hun eenvoud en functie. Het aardige van deze houdertjes die eind 1800 tot aan het begin van 1900 werden gemaakt is dat de houten garenklosjes met zijden lint zijn ingeregen in het etuitje. Je kunt daarbij de draad van de afzonderlijke klosjes afwikkelen zonder deze uit het etui te halen. Makkelijk en keurig want zo raakt er niets in de war. Verder is er in zo'n etuitje een lapje vilt of flanel waar de naalden ingestoken kunnen worden, een houdertje voor de vingerhoed, een speldenkussen en een 'emery'. Deze laatste ziet er uit als een speldenkussentje maar het is gevuld met 'emery', bij ons bekend als carborundum, een delfstof die o.a. op zagen wordt aangebracht om deze zo lang mogelijk scherp te houden. Zeker in tijden dat de huizen vaak vochtig waren en de roestvrij stalen naalden nog niet uitgevonden een uitkomst om een scherp en glad naaldje te krijgen door hem eventjes in het kussentje heen en weer te halen. Terwijl ik aan het genieten was van de foto's van deze bijzondere naaietuitjes zag ik er op e-bay eentje aangeboden. De verkoper had gemeld dat hij niet buiten Engeland wilde verkopen en ik keek toe hoe het bieden verliep. Er bood niemand, noch de verkoper noch de bieders kenden de achtergrond van het etuitje en zo prachtig zag het er nu ook weer niet uit ;) Enige weken later werd het etui opnieuw aangeboden en deze keer schreef ik de verkoper aan met het verzoek een uitzondering te maken op zijn leveringsvoorwaarden. Ik had geluk, ik mocht bieden en bleek vervolgens de enige bieder. Voor weinig mag ik er nu van genieten. Zo ziet een shaker spoolhouder er uit, schaartje in een vakje op het deksel, een lintje van zijde om het tasje dicht te maken. Doe je het deksel open dan zie je vier klosjes keurig op een rij. Een speldenkussen gevuld met zaagsel (zag ik door een klein gaatje in de stof), een houdertje voor de vingerhoed en de emery, het kleine gele 'bundeltje'. Onder het deksel zit een lapje flanel waarop de cijfers 7,8,9 en 10 de dikte van de naalden aangeven, alles keurig in een eigen afgebakend vakje. Hier zie je een en ander wat duidelijker. Bij het artikel hoorde ook een werkstukje: een prachtig geborduurde moderne variant op de Shaker spoolholder. Zoiets vraagt natuurlijk om handelen. Vorige week begon ik mijn eigen gemaakte etuitje en woensdag kon ik het laten zien aan de beide borduurvriendinnen van een van mijn 'clubjes'. Ik vond gelukkig in de verzameling schaartjes een passend exemplaar en borduurde er vrolijk op los. Klosjes in een kleur die er bij paste lagen gelukkig ook in mijn voorraden en karton voor de assemblage ook. Hier kun je ook goed zien dat het lint door de klosjes is geregen; er gaat een lintje van voor naar achter en er komt er eentje terug door hetzelfde gaatje van achter naar voor. Dan buitenom naar de volgende opening en zo verder. Voor het vilt moest ik ietsje langer speuren, maar net toen ik de zoektocht had gestaakt vond ik in een la toch een prima passend kleurtje. De oude en de nieuwe kloshouder op een foto. Zo is duidelijk te zien dat mijn kloshoudertje een stuk kleiner is dan haar oudere broer. ontwerp nieuwe spoolholder: Merry Cox,2005 voor Sampler & antique Needlework quarterly