Te koud voor de tuin maar heerlijk in het zonnetje achter glas. Vandaag was het een mooie dag om met een handwerkje op schoot en een zonnetje in de rug te genieten van een handwerkje op schoot.
Zo begon ik de zondagmiddag met een uurtje quiltwerk.
Donderdag had ik mijn rode boompjes quilt weer te voorschijn gehaald om tijdens de bee aan te werken en sindsdien quilt ik weer iedere dag een stukje. Uiteindelijk moet ook deze quilt dan een keer af zijn.
Ondertussen zou ik nog een vriendin terug bellen over een handwerkvraagje en daarom pakte ik mijn map waar ook mijn Souvenir-lapjes in liggen om mijn Boutis-werkje voor haar op te zoeken. Nu de map eenmaal open lag en ik door mijn Souvenir lapjes had "gebladerd" was de stap niet zo groot om ook daar even mee aan de slag te gaan. Ik naaide twee tule randjes aan mijn lapjes en legde de hele boel uit op de grond. De volgorde die mij het mooist lijkt schreef ik op in mijn dagboekje zodat ik de volgende keer precies weet welk lapje aan de beurt is om aan de rol te mogen.
Zo was de stand van zaken halverwege de middag:
met nog een tule randje in de maak heb ik straks vijf lapjes aan de rol; de achterkant en de omslagjes aan weerszijden moet ik nog maken.
Daarna besloot ik de middag met wat borduurwerk aan mijn nieuwste lapje:
Ik kocht het patroon een paar weken geleden en vorig weekend kwam de bestelde zijde per post: au ver à soie in zes prachtige kleuren. Het linnen is 20 draads wit linnen wat ik vorig jaar bij Noor's zaterdagse werkgever kocht. Voor een stoplapje is 20 draads niet direct de eerste keuze maar mooi dat het wordt...
Weet iemand welk stoplapje ik ga maken? ik ben benieuwd...
29 Reacties
zondag 29 maart 2009
maandag 23 maart 2009
Dijen
Het is maandag en het regent. Bij uitstek een dag om het eens over de dijen te hebben op mijn weblog.
Afgelopen donderdag bezocht ik de Haagsche Bee en raakte in gesprek met Yvonne (helemaal uit België gekomen om "de Haagsche" te bezoeken). Yvonne liet me een patroontje van Stacy Nash Primitives zien, dit patroontje om precies te zijn en ze vertelde dat ze het zakje als het klaar was wilde dragen en gebruiken voor haar borduurspulletjes. Ik vertelde haar dat dit soort zakjes vroeger ook gedragen werden door vrouwen en dat ze dijzakjes genoemd worden. De dijzakjes werden onder de rok en boven de onderrok gedragen en er werden allerlei dingen in bewaard zoals de sleutel, geld en eigenlijk alle dingen die een vrouw tegenwoordig in haar tas bewaart. In de dijzak zit aan de voorzijde een split om gemakkelijk in het zakje te kunnen komen met je hand.
Dat splitje nu ontbrak op het patroon van Stacy Nash en Yvonne wilde graag meer informatie daarover. Ik beloofde haar om thuis de foto op te zoeken die ik in een boek wist staan.
Op internet vond ik ondertussen nog wat afbeeldingen zoals hier en hier en wie even flink wil zoeken vindt hier een mooi stukje over de dijzak (onder de rubriek tassen) met een afbeelding van een dubbele dijzak.
In mijn boek: Les alpes de fils en aiguilles, een prachtig boekje met allerlei textielvoorbeelden uit de Haute Savoie vond ik de beloofde foto:
links zie je hoe een eenvoudig zakje gebruikt wordt, rechts zie je een mooi geborduurd voorbeeld met wat er zoal in het zakje bewaard werd.
Hier nog een grotere foto van het geborduurde zakje voor degenen die met hun neus op het scherm de steekjes willen bewonderen:
Hier zie je duidelijk, Yvonne hoe het splitje eruit ziet, soms waren ze afgewerkt zoals hierboven maar soms waren ze ook netjes met een biesje of bandje afgewerkt. In Frankrijk heette zo’n zakje een poche Secrète, een geheim zakje dus. Eigenlijk vind ik dat nog een mooiere benaming.
In de Haute Savoie bevatte het zakje zeven attributen: een zakdoek, een rozenkrans, een naaisetje in een houten kokertje, een mes, een doosje snoepjes ("la boîte de douceurs avec reglisse, pastilles ou morceaux de sucre"), de huissleutel en de portemonnee waarin ze op het laatst ook haar bril stopte.
Nu ligt de Haute Savoie op de grens met Zwitserland en Italië en dus was het ook niet ongebruikelijk voor de Savoyards om er smokkelwaar in te verbergen. Andere zaken die een plekje vonden in een geheime zak waren cocons zijde en eieren. Door de warmte van het lichaam konden daar bevruchte eieren uitgebroed worden.
Op zoek naar een verhaal over een Album Amicorum in handwerken zonder grenzen (ook een verzoekje naar aanleiding van de bee ;) kwam ik een HzG tegen met een dijzakje op de omslag:
Het betreft een diezak (diesak, diezak en dijzak) uit de collectie van het tassenmuseum Hendrikje.
Dit is een Amerikaans zakje uit 1766 en als attributen voor in het tasje wordt in het artikel behalve naaigerei, muntjes en sleutels ook een spiegeltje, handwarmer en veelal een flesje met een hartversterking genoemd. Wie HzG nr 1 /1999 heeft vindt er behalve dit artikel ook een patroon van het Florentijns borduurwerk zoals voor dit tasje is gebruikt.
Bronnen
les alpes de fils en aiguilles- Sophie Fontaine/Florence Gruffaz
Libris / ISBN 2-84799-034-8
Handwerken zonder grenzen nr 1-1999
38 Reacties
Afgelopen donderdag bezocht ik de Haagsche Bee en raakte in gesprek met Yvonne (helemaal uit België gekomen om "de Haagsche" te bezoeken). Yvonne liet me een patroontje van Stacy Nash Primitives zien, dit patroontje om precies te zijn en ze vertelde dat ze het zakje als het klaar was wilde dragen en gebruiken voor haar borduurspulletjes. Ik vertelde haar dat dit soort zakjes vroeger ook gedragen werden door vrouwen en dat ze dijzakjes genoemd worden. De dijzakjes werden onder de rok en boven de onderrok gedragen en er werden allerlei dingen in bewaard zoals de sleutel, geld en eigenlijk alle dingen die een vrouw tegenwoordig in haar tas bewaart. In de dijzak zit aan de voorzijde een split om gemakkelijk in het zakje te kunnen komen met je hand.
Dat splitje nu ontbrak op het patroon van Stacy Nash en Yvonne wilde graag meer informatie daarover. Ik beloofde haar om thuis de foto op te zoeken die ik in een boek wist staan.
Op internet vond ik ondertussen nog wat afbeeldingen zoals hier en hier en wie even flink wil zoeken vindt hier een mooi stukje over de dijzak (onder de rubriek tassen) met een afbeelding van een dubbele dijzak.
In mijn boek: Les alpes de fils en aiguilles, een prachtig boekje met allerlei textielvoorbeelden uit de Haute Savoie vond ik de beloofde foto:
links zie je hoe een eenvoudig zakje gebruikt wordt, rechts zie je een mooi geborduurd voorbeeld met wat er zoal in het zakje bewaard werd.
Hier nog een grotere foto van het geborduurde zakje voor degenen die met hun neus op het scherm de steekjes willen bewonderen:
Hier zie je duidelijk, Yvonne hoe het splitje eruit ziet, soms waren ze afgewerkt zoals hierboven maar soms waren ze ook netjes met een biesje of bandje afgewerkt. In Frankrijk heette zo’n zakje een poche Secrète, een geheim zakje dus. Eigenlijk vind ik dat nog een mooiere benaming.
In de Haute Savoie bevatte het zakje zeven attributen: een zakdoek, een rozenkrans, een naaisetje in een houten kokertje, een mes, een doosje snoepjes ("la boîte de douceurs avec reglisse, pastilles ou morceaux de sucre"), de huissleutel en de portemonnee waarin ze op het laatst ook haar bril stopte.
Nu ligt de Haute Savoie op de grens met Zwitserland en Italië en dus was het ook niet ongebruikelijk voor de Savoyards om er smokkelwaar in te verbergen. Andere zaken die een plekje vonden in een geheime zak waren cocons zijde en eieren. Door de warmte van het lichaam konden daar bevruchte eieren uitgebroed worden.
Op zoek naar een verhaal over een Album Amicorum in handwerken zonder grenzen (ook een verzoekje naar aanleiding van de bee ;) kwam ik een HzG tegen met een dijzakje op de omslag:
Het betreft een diezak (diesak, diezak en dijzak) uit de collectie van het tassenmuseum Hendrikje.
Dit is een Amerikaans zakje uit 1766 en als attributen voor in het tasje wordt in het artikel behalve naaigerei, muntjes en sleutels ook een spiegeltje, handwarmer en veelal een flesje met een hartversterking genoemd. Wie HzG nr 1 /1999 heeft vindt er behalve dit artikel ook een patroon van het Florentijns borduurwerk zoals voor dit tasje is gebruikt.
Bronnen
les alpes de fils en aiguilles- Sophie Fontaine/Florence Gruffaz
Libris / ISBN 2-84799-034-8
Handwerken zonder grenzen nr 1-1999
38 Reacties
vrijdag 20 maart 2009
Elsa Moorrees
Ik schreef al eerder over mijn vlinder in Richelieu hier. Jullie weten misschien nog dat het lapje naar Antwerpen ging voor de tentoonstelling van het Vingerhoedskruid in het Zilvermuseum. Inmiddels heb ik mijn lapje weer terug, de tentoonstelling is afgelopen en ook de andere werkstukken zijn weer bij hun eigenaars terug.
Omdat we deze week toch met de Souvenir-dames bijeen waren vroeg ik om het originele lapje wat model stond voor het mijne nog eens te laten zien.
Een tijd geleden kreeg een van mijn Souvenirgroep-leden een verzameling oude handwerkjes ooit behorend aan E. Moorrees ( Elsa Moorrees) in handen met de opdracht om wat orde te scheppen in de bonte verzameling handwerkjes van Elsa. Een daarvan was het vlindertje in Richelieu.
Dit is het origineel dat Elsa Moorrees ooit voor haar opleiding nuttige en fraaie handwerken maakte en wat zoals gebruikelijk in die tijd "op een kartonneke" is bevestigd. In keurig handschrift schreef ze haar naam in witte letters op het karton en bovenaan het woord Richelieu. Ik maakte een foto van de vlinder en daarvan tekende ik nu mijn eigen patroon.
Ik had de beide werkstukjes nooit samen gezien en toen mij gevraagd werd om ook mijn vlindertje in bruikleen te geven was ik erg benieuwd hoe mijn werkje zou zijn ten opzichte van dat van Elsa.
Die van mij blijkt een stuk kleiner te zijn en ook wat breder in verhouding. Dat komt door de vertekening van de foto. Ook is de mijne niet bedoeld voor op een kartonneke dus ik heb de buitenste rand niet los geknipt van het lapje maar afgewerkt met onder en boven een zoompje zodat hij straks met een kantje aan mijn Souvenir de ma Vie genaaid kan worden.
Waar ik nu pas achter kwam, was dat Elsa tekeningen gemaakt had als patroon voor haar handwerkje en dat die eveneens bewaard zijn gebleven:
Eerst tekende ze de vorm en het motief op een stukje patroonpapier:
en daarna vulde ze de details in die voor het Richelieu-werk nodig waren:
Die laatste tekening maakte ze maar voor een helft. Ik vind het bijzonder leuk dat er zoveel bewaard is gebleven van de handwerken van Elsa Moorrees en hoop dat de eigenaar- dat is dus niet mijn vriendin- de "waarde" kent van zo’n unieke verzameling werkstukjes met de originele ontwerpen en tekeningen.
Met mijn souvenir-vlindertje geef ik het verhaal van Elsa Moorrees weer door aan de volgende generatie
19 Reacties
Omdat we deze week toch met de Souvenir-dames bijeen waren vroeg ik om het originele lapje wat model stond voor het mijne nog eens te laten zien.
Een tijd geleden kreeg een van mijn Souvenirgroep-leden een verzameling oude handwerkjes ooit behorend aan E. Moorrees ( Elsa Moorrees) in handen met de opdracht om wat orde te scheppen in de bonte verzameling handwerkjes van Elsa. Een daarvan was het vlindertje in Richelieu.
Dit is het origineel dat Elsa Moorrees ooit voor haar opleiding nuttige en fraaie handwerken maakte en wat zoals gebruikelijk in die tijd "op een kartonneke" is bevestigd. In keurig handschrift schreef ze haar naam in witte letters op het karton en bovenaan het woord Richelieu. Ik maakte een foto van de vlinder en daarvan tekende ik nu mijn eigen patroon.
Ik had de beide werkstukjes nooit samen gezien en toen mij gevraagd werd om ook mijn vlindertje in bruikleen te geven was ik erg benieuwd hoe mijn werkje zou zijn ten opzichte van dat van Elsa.
Die van mij blijkt een stuk kleiner te zijn en ook wat breder in verhouding. Dat komt door de vertekening van de foto. Ook is de mijne niet bedoeld voor op een kartonneke dus ik heb de buitenste rand niet los geknipt van het lapje maar afgewerkt met onder en boven een zoompje zodat hij straks met een kantje aan mijn Souvenir de ma Vie genaaid kan worden.
Waar ik nu pas achter kwam, was dat Elsa tekeningen gemaakt had als patroon voor haar handwerkje en dat die eveneens bewaard zijn gebleven:
Eerst tekende ze de vorm en het motief op een stukje patroonpapier:
en daarna vulde ze de details in die voor het Richelieu-werk nodig waren:
Die laatste tekening maakte ze maar voor een helft. Ik vind het bijzonder leuk dat er zoveel bewaard is gebleven van de handwerken van Elsa Moorrees en hoop dat de eigenaar- dat is dus niet mijn vriendin- de "waarde" kent van zo’n unieke verzameling werkstukjes met de originele ontwerpen en tekeningen.
Met mijn souvenir-vlindertje geef ik het verhaal van Elsa Moorrees weer door aan de volgende generatie
19 Reacties
dinsdag 17 maart 2009
Een knoop in mijn breiwerk
Ik heb het altijd al eens willen leren: netten knopen of, zoals ze het fijne Franse knoopwerk noemen: Filet knoopwerk.
In de visserij-taal heet het netten breien en naar ik vandaag begrepen heb van onze "knoopmeester" was dat van ouds her mannenwerk. Vrouwen bemoeiden zich ook wel met de vissersnetten maar uitsluitend bij het herstellen ervan: het netten boeten. Ons woord vleet heet in het Frans filet dérivants dus kan de uitleg van het woord filet knopen gezocht worden in het knopen van de vleet (de vleet is een verzameling aan elkaar geknoopte netten). Een andere uitleg van het woord filet is garen of draad: het knopen van garen
Mijn souvenirgroepje was vandaag bijeen en voor die gelegenheid was Cees van der Zwan uit Scheveningen uitgenodigd om ons de fijne kneepjes van het netten breien bij te brengen.
Cees was in zijn werkzame leven docent technische informatica. Hier zie je hem tijdens zijn (school-)werk
Na de koffie kwam er een uitgebreide verzameling knoopnaalden en knooplatjes op tafel en een aantal voorbeelden van knoopwerk:
Wij maakten als ijverige leerlingen aantekeningen en keken toe hoe Cees de verschillende knopen aan ons voordeed. Na een tijdje mochten wij zelf een naald vullen – zo heet dat als je een knoopnaald vol met draad wikkelt. Cees vertelde dat hij daar in zijn jeugd een aardig centje mee bijverdiende, met het vullen van de naalden waarmee zijn opa vervolgens de netten breide.
In het begin viel het niet mee om de juiste slag te pakken te krijgen en geduldig werd het ons keer op keer voorgedaan:
maar een tijdje kregen we het in de vingers en lukte het ons om de eerste mazen van ons net te knopen.
Ons werk van vandaag lijkt nog in niets op het sierlijke en fijne Franse filet knoopwerk wat we voor ogen hebben maar eenmaal de slag te pakken moet het ons toch lukken om ook met een fijner garen te knopen.
Voor nu ben ik heel tevreden met onderstaand proefnetje:
en ik heb inmiddels de eerste steken voor een fijner proefje opgezet:
en ook dit is nog veel te grof om als handwerkje in mijn souvenir te kunnen dienen. Pas als ik de slag bij het licht van een waxinelichtje en op de tast kan doen ben ik toe aan het heel fijne werk, tot dan moet ik goed kijken en opletten waar ik mee bezig ben.
Dit was weer een heel leerzame en leuke souvenir-dag.
Cees, nogmaals hartelijk bedankt voor de plezierige les en de inspiratie.
27 Reacties
In de visserij-taal heet het netten breien en naar ik vandaag begrepen heb van onze "knoopmeester" was dat van ouds her mannenwerk. Vrouwen bemoeiden zich ook wel met de vissersnetten maar uitsluitend bij het herstellen ervan: het netten boeten. Ons woord vleet heet in het Frans filet dérivants dus kan de uitleg van het woord filet knopen gezocht worden in het knopen van de vleet (de vleet is een verzameling aan elkaar geknoopte netten). Een andere uitleg van het woord filet is garen of draad: het knopen van garen
Mijn souvenirgroepje was vandaag bijeen en voor die gelegenheid was Cees van der Zwan uit Scheveningen uitgenodigd om ons de fijne kneepjes van het netten breien bij te brengen.
Cees was in zijn werkzame leven docent technische informatica. Hier zie je hem tijdens zijn (school-)werk
Na de koffie kwam er een uitgebreide verzameling knoopnaalden en knooplatjes op tafel en een aantal voorbeelden van knoopwerk:
Wij maakten als ijverige leerlingen aantekeningen en keken toe hoe Cees de verschillende knopen aan ons voordeed. Na een tijdje mochten wij zelf een naald vullen – zo heet dat als je een knoopnaald vol met draad wikkelt. Cees vertelde dat hij daar in zijn jeugd een aardig centje mee bijverdiende, met het vullen van de naalden waarmee zijn opa vervolgens de netten breide.
In het begin viel het niet mee om de juiste slag te pakken te krijgen en geduldig werd het ons keer op keer voorgedaan:
maar een tijdje kregen we het in de vingers en lukte het ons om de eerste mazen van ons net te knopen.
Ons werk van vandaag lijkt nog in niets op het sierlijke en fijne Franse filet knoopwerk wat we voor ogen hebben maar eenmaal de slag te pakken moet het ons toch lukken om ook met een fijner garen te knopen.
Voor nu ben ik heel tevreden met onderstaand proefnetje:
en ik heb inmiddels de eerste steken voor een fijner proefje opgezet:
en ook dit is nog veel te grof om als handwerkje in mijn souvenir te kunnen dienen. Pas als ik de slag bij het licht van een waxinelichtje en op de tast kan doen ben ik toe aan het heel fijne werk, tot dan moet ik goed kijken en opletten waar ik mee bezig ben.
Dit was weer een heel leerzame en leuke souvenir-dag.
Cees, nogmaals hartelijk bedankt voor de plezierige les en de inspiratie.
27 Reacties
vrijdag 13 maart 2009
Helemaal anders
Ik schreef het hier al: ik had me een beetje in de nesten gewerkt. Het inzetten van het gehaakte hartje was op zich prima gelukt, maar de afwerking wilde niet helemaal zoals ik bedacht had. Om precies te zijn het wilde helemaal niet zoals ik me had voorgesteld.
Het ondergrond lapje was gewone katoen en achteraf gezien eigenlijk te fijn om uit te voeren wat ik van plan was: ik wilde met wat open naaiwerk een luchtig tintje aan het lapje geven en op die manier het open karakter van het haakwerk aan laten sluiten bij het open naaiwerk.
Het haakwerkje is- alhoewel fijntjes- toch relatief grof. Door een dichtgeweven lapje te gebruiken kwam het haakwerk niet helemaal tot zijn recht vond ik achteraf en dus er werd uitgehaald en uitgehuild. Ik was toch nog met zakdoekjes in de weer dus dat gaf niet.
Ik besloot eerst om het twaalf-draads zandzakje uit het vorige logje te maken; dat paste beter bij mijn humeur en mijn handigheid van het moment.
Daarna begon ik aan poging twee van het inzetten van hart.
Dit keer een vierkant gat waarvan ik de open gedeeltes opvulde met naaldkant.
Zie hier het resultaat van mijn geploeter:
Mijn hartje "zwemt" nu tussen de naaldkantjes, er komen nog wat mooie open zoompjes onder en boven en dan kan ie zo aan de rol.
32 Reacties
Het ondergrond lapje was gewone katoen en achteraf gezien eigenlijk te fijn om uit te voeren wat ik van plan was: ik wilde met wat open naaiwerk een luchtig tintje aan het lapje geven en op die manier het open karakter van het haakwerk aan laten sluiten bij het open naaiwerk.
Het haakwerkje is- alhoewel fijntjes- toch relatief grof. Door een dichtgeweven lapje te gebruiken kwam het haakwerk niet helemaal tot zijn recht vond ik achteraf en dus er werd uitgehaald en uitgehuild. Ik was toch nog met zakdoekjes in de weer dus dat gaf niet.
Ik besloot eerst om het twaalf-draads zandzakje uit het vorige logje te maken; dat paste beter bij mijn humeur en mijn handigheid van het moment.
Daarna begon ik aan poging twee van het inzetten van hart.
Dit keer een vierkant gat waarvan ik de open gedeeltes opvulde met naaldkant.
Zie hier het resultaat van mijn geploeter:
Mijn hartje "zwemt" nu tussen de naaldkantjes, er komen nog wat mooie open zoompjes onder en boven en dan kan ie zo aan de rol.
32 Reacties
woensdag 11 maart 2009
Zandzakje
Ik heb er eindelijk weer eens eentje gemaakt. Een speldenkussentje
Eigenlijk is het meer een speldenkussen of een speldenkus.
Het ding is nogal groot namelijk.
Ter lering ende vermaeck heb ik er een schaartje bijgelegd en een klosje garen waardoor het formaat wat duidelijker wordt.
Omdat "men" beweert dat spelden scherp blijven in zand heb ik het zakje opgevuld met zand. Er ging meer dan een kg in mijn kussentje dus ik zal hem niet gauw kwijt raken ;)
Het mooie lapje eronder kocht ik bij Sanny de Zoete in Delft. Ik viel als een blok voor het prachtige naaldkantje en de combinatie met Frans borduurwerk.
Een close-upje van het naaldkant vind je hier .
27 Reacties
Eigenlijk is het meer een speldenkussen of een speldenkus.
Het ding is nogal groot namelijk.
Ter lering ende vermaeck heb ik er een schaartje bijgelegd en een klosje garen waardoor het formaat wat duidelijker wordt.
Omdat "men" beweert dat spelden scherp blijven in zand heb ik het zakje opgevuld met zand. Er ging meer dan een kg in mijn kussentje dus ik zal hem niet gauw kwijt raken ;)
Het mooie lapje eronder kocht ik bij Sanny de Zoete in Delft. Ik viel als een blok voor het prachtige naaldkantje en de combinatie met Frans borduurwerk.
Een close-upje van het naaldkant vind je hier .
27 Reacties
zondag 8 maart 2009
Van alles
Ik denk dat Dijn vandaag hier is en ik zit ondertussen lekker in mijn eentje aan de thee.
Experimenteel heb ik linksonder mijn nuttigenfraai logo op de foto bijgevoegd: ik heb namelijk een nieuwe laptop met allerlei nieuwe, nuttige, fraaie en hopeloos onvindbare opties. Dit is een van mijn probeerseltjes, een mens is gelukkig nooit te oud om te leren :)
Primeur op deze zondag is de eerste foto van haar van nuttig en fraai; was ik voorheen niet zo "happig" om met foto en al op het www te staan, voor deze keer maak ik een uitzondering.(Dan weten jullie maar hoe ik er uitzie)
Zij is na een week sniffen en snotteren weer aan het werk gegaan en vandaag was het koopzondag in haar winkel. Er was een klant ook, een echte dame zo te zien.
Als een echte dame repte zij niet over het duidelijk te kort aan winkelwaren. Ze kocht een paar tijdschriften en wat strengetjes DMC en ze zei dat ze binnenkort terugkomt om linnen en quiltstoffen te kopen.
(Met dank aan Liesje voor de prachtige winkeljuf en -klant)
Dan heb ik ook mijn ingelijste merklapje terug en zoals beloofd hierbij een foto van het lapje in de huidige staat:
Ik ben er zelf heel tevreden mee, de kleur van de lijst is prachtig: mat goud met een fijn randje ivoorwit langs de binnenrand en aan de buitenkanten donkerbruin. Mijn lief mag vaker mee om een lijstje uit te zoeken.
Fijne zondag allemaal!
20 Reacties
Experimenteel heb ik linksonder mijn nuttigenfraai logo op de foto bijgevoegd: ik heb namelijk een nieuwe laptop met allerlei nieuwe, nuttige, fraaie en hopeloos onvindbare opties. Dit is een van mijn probeerseltjes, een mens is gelukkig nooit te oud om te leren :)
Primeur op deze zondag is de eerste foto van haar van nuttig en fraai; was ik voorheen niet zo "happig" om met foto en al op het www te staan, voor deze keer maak ik een uitzondering.(Dan weten jullie maar hoe ik er uitzie)
Zij is na een week sniffen en snotteren weer aan het werk gegaan en vandaag was het koopzondag in haar winkel. Er was een klant ook, een echte dame zo te zien.
Als een echte dame repte zij niet over het duidelijk te kort aan winkelwaren. Ze kocht een paar tijdschriften en wat strengetjes DMC en ze zei dat ze binnenkort terugkomt om linnen en quiltstoffen te kopen.
(Met dank aan Liesje voor de prachtige winkeljuf en -klant)
Dan heb ik ook mijn ingelijste merklapje terug en zoals beloofd hierbij een foto van het lapje in de huidige staat:
Ik ben er zelf heel tevreden mee, de kleur van de lijst is prachtig: mat goud met een fijn randje ivoorwit langs de binnenrand en aan de buitenkanten donkerbruin. Mijn lief mag vaker mee om een lijstje uit te zoeken.
Fijne zondag allemaal!
20 Reacties
woensdag 4 maart 2009
Ships
of om in het vocabulaire van Dijn te blijven: shoot!
Want terwijl Dijn me zo allervriendelijkst had uitgenodigd om haar theesoiree bij te wonen ben ik haar en haar theeschenkerij glad vergeten.
Natuurlijk heb ik een smoes. Een zielige deze keer.
Sinds het laatste logje ben ik aardig geveld door iets wat men een luchtweginfectie noemt. Op Sophietje gepast en daarna kreeg oma het ook. Dat betekende het hele weekend met koorts in bed, maandag dacht ik het nog te kunnen redden maar dinsdag werd ik wakker met het gevoel alsof iemand een paar zakken tuinaarde boven op mij had gelegd.
Ik heb nu "een kuurtje".
Ik jaagde er acht pakjes zakdoekjes doorheen en dronk liters thee.
Maar zoals gezegd, niet bij Dijn. Met een hoofd vol wattenbolletjes heb ik daar geen moment meer aan gedacht. Plannen had ik wel voor de soiree maar zelfs die zijn ergens in mijn watjeswereld verdwenen.
Ik ga maar even op reis, in gedachten dan, want ik moet er nog even niet aan denken om het ook echt te doen.
een ouwetje uit een Ariadne uit de jaren 90 (schat ik)
ik ga nog even snuiten, dag!
Geplaatst in borduurwerk | 26 Reacties
Want terwijl Dijn me zo allervriendelijkst had uitgenodigd om haar theesoiree bij te wonen ben ik haar en haar theeschenkerij glad vergeten.
Natuurlijk heb ik een smoes. Een zielige deze keer.
Sinds het laatste logje ben ik aardig geveld door iets wat men een luchtweginfectie noemt. Op Sophietje gepast en daarna kreeg oma het ook. Dat betekende het hele weekend met koorts in bed, maandag dacht ik het nog te kunnen redden maar dinsdag werd ik wakker met het gevoel alsof iemand een paar zakken tuinaarde boven op mij had gelegd.
Ik heb nu "een kuurtje".
Ik jaagde er acht pakjes zakdoekjes doorheen en dronk liters thee.
Maar zoals gezegd, niet bij Dijn. Met een hoofd vol wattenbolletjes heb ik daar geen moment meer aan gedacht. Plannen had ik wel voor de soiree maar zelfs die zijn ergens in mijn watjeswereld verdwenen.
Ik ga maar even op reis, in gedachten dan, want ik moet er nog even niet aan denken om het ook echt te doen.
een ouwetje uit een Ariadne uit de jaren 90 (schat ik)
ik ga nog even snuiten, dag!
Geplaatst in borduurwerk | 26 Reacties
Abonneren op:
Posts (Atom)