Journee de Cloture

De laatste dag.Réveil du village en musique vanaf 9.30, ofwel: vroeg op om te ontbijten en de orgels weer op te stellen. Terwijl het dorp langzaam in beweging kwam was het voor ons alweer bijna tijd voor ons gebruikelijke déjeuner, deze keer een gang minder omdat de laatste dag een wat korter speelprogramma had.  De déjeuner borden bevatten een rare combinatie van gele onderlaag met daarop zwarte 'ballen' die in donkere saus dreven. Je kunt daar alles verwachten, ook het hele erge, dus wij keken met spanning wanneer ons bordje gebracht werd. Het zag er niet uit maar het smaakte tegen verwachting voortreffelijk. De zwarte ballen bleek stoofvlees te zijn, langdurig gemarineerd in vrij donkere rode wijn, uitstekend klaargemaakt en werkelijk heerlijk! De gele laag eronder was aardappelpuree. Voor het eerst die dagen had ik mijn bordje leeg ( ik heb maar een klein maagje ;) en de Zwitserse veelvraten links en rechts van mij kregen geen extra stukken vlees toegeschoven. De rest van de maaltijd was ook weer prima en om half drie gingen we weer aan de slag.

Eén van ons groepje was met de orgeltjes achtergebleven en at niet mee. Ze wilde om persoonlijke reden even alleen zijn. Toen we terugkwamen bleek dat de straatschilder haar op zijn doek had vereeuwigd.

Tegen zeven uur 's avonds was iedereen opgesteld aan de rand van het dorp voor de parade.

Bij het begin van het festival was die er  ook, alle bezoekers staan dan langs de kanten van de straat en kijken uit naar wat er nog komen gaat,bij de slotparade is het juist andersom, mensen genieten nog na, herkennen allerlei dingen en mensen  die ze gezien en gehoord hebben en er wordt dan ook warm geapplaudisseerd. Onze Carla had ook een klein moment van glorie.

Op draaiorgeltjes vind je soms een aap, tegenwoordig is dat er een van pluche of een mechanisch bewegende van andere materialen. Wij hebben Carla; Carla is een poes en eerlijk gezegd valt het niet mee om een week met Carla samen te moeten leven. Ze is niet bepaald het zonnetje in huis en we hebben haar vaak vermanend toe moeten spreken. Nadat ze dagenlang verveeld en lusteloos op het orgel had gelegen, gehangen, gesuft en geslapen kreeg ze zowaar op het eind van het festival de programmagids in handen. Tijdens de parade hing ze voorover met de gids in haar handen en bestudeerde aandachtig welke festiviteiten er zouden plaatsvinden. Al gauw had ze de aandacht getrokken van de twee filmers van de festivalorganisatie die de parade vastlegden voor later. Carla werd  gefilmd, in close up nog wel; ze zal het wel hoog in haar bolletje krijgen nu.

Carla,  thuis,  op "haar" orgel

Na de parade volgde weer een praat ( ik laat i.v.m. met de lengte het verkleinende 'tje' er maar af ) en de uitreiking van de prijzen voor de meest originele act, het jongste talent etcetera

Na de apéritif de cloture volgde opnieuw een souper; zo in het Frans klinkt het beslist minder overdadig. Tegen tienen zaten de buikjes weer vol, stoeltjes geleend uit de muziektent en op weg naar de Grande Finale, het Spectacle de Théatre Pyrotechnique, het vuurwerk.

Het vuurwerk was ook dit keer weer zeer bijzonder, in het teken van het festival werden er allerlei personen en liedjes uit films uitgebeeld: Marilyn Monroe die levensgroot door het vuurwerk wandelde, het lied I'm singing in the rain waarbij een man in vuurbestendig pak met een enorme paraplu op in een regen van vuurwerkpettertjes liep te springen, de paraplu zelf zat vol met vuurwerk dat ook precies op de goede momenten ging branden. Het decor was een weide tegen een heuvel en je kon daardoor ook alles wat op de grond gebeurde goed zien.  Het was in één woord: schitterend!

Een mooie afsluiting van een even mooi festival.

Ons orgeltje is in 1863 gebouwd door de firma Gavioli in Parijs. wij hebben het in 2003 op een veiling in Chartres van de (vermoedelijk) tweede eigenaar gekocht, samen met de twee originele cylinders.