De langste dag:

Le jour le pluslong, kopte het programma vrolijk.

Dag twee begon al snel na het ontbijt met het ophalen van de instrumenten uit de garage

De muzikanten begonnen weer in de straten te spelen en op diverse locaties waren er lezingen,  voorstellingen en concerten. 

Om 12.30 met het hele stel naar de Salle des Fêtes voor het déjeuner, opnieuw de nodige warme en koude gangen om  drieënhalf  uur later weer terug te keren in de straten.

Daarna was het van vier uur 's middags tot middernacht spelen.

Het is op zich reuze leuk om daar een plekje in de straat te hebben, er komt van alles langs:

het "gewone"  publiek, soms lopen ze door met een lachje of een begroeting, soms komen ze filmen en lopen daarna weer door maar even zo vaak zijn ze erg geïnteresseerd en vragen van alles en nog wat over de instrumenten, willen er  binnenin kijken en foto's nemen.. Mensen met kinderen, oude mensen, jonge mensen, sporters: onder de modder en met de mountainbike nog aan de hand. Een bont gezelschap.

Wat verder langs komt zijn  de collega muzikanten die af en toe even op stap willen en gezellig komen buurten, collega's die met hun orgeltje een andere plekje zoeken en even bij jou aanwippen om samen  te spelen en verder de andere festivaliers, de mime-spelers, de  mensen met een of andere act, een erg leuke muziekautomaat  dit jaar was een enorm gevaarte met een verzameling slagwerkinstrumenten die automatisch aangedreven werden door een fiets; deze bepaalde het tempo van het slagwerk. Alle instrumenten konden steeds opnieuw op een ander ritme ingesteld worden. Het gevaarte zelf werd door de bouwer van het instrument voortgetrokken door de straten, voor de aandrijving van het slagwerk ( de fiets) werden steeds vrijwilligers gevraagd; ik heb menig festivalier een ererondje zien trappen.

Vroeg in de avond werd er aan de deelnemers een casse croute uitgedeeld, een picknicje in een papieren tas, baguetjes met ham en worst, appeltje, flesje water, chips. We speelden met een groepje van zes dus om beurten gingen  we er ook even tussen uit voor een kopje espresso op een terrasje.
Tegen tienen begon het wat zwaar te worden. We werden 'gered'  door Charley Chaplin, een mime speler die wij al eerder voorbij hadden zien komen. Nu bleef hij bij onze orgeltjes staan en begon wat heen en weer te lopen, mensen na te doen en rare pasjes te maken.  Hij probeerde een klein meisje te betrekken in zijn spel,maar ze wilde niet. Hij deed een poging bij een ander kind maar ook dat liep snel weg naar zijn moeder. Opeens was er een jongetje van een jaar of zes dat achter 'Charley' aan begon te lopen en precies zijn bewegingen na begon te doen. Daarna volgde er een half uurt heater tussen  de speler en dat jongetje terwijl wij om de show gaande te houden om beurten speelden. Ondertussen groeide het publiek aardig, er stonden zeker honderd mensen te kijken.

Ik hoop dat dat jongetje zijn spontaniteit nooit verleert; hij kreeg in ieder geval een enorm applaus achteraf. Daarna kwam er nog een andere mimespeler bij ons staan en zo ging de avond toch nog onverwacht snel om.

Charley zit achter het orgeltje op de trap met rechts naast zich het jongetje met een groen ballonhoedje op.

Rond middernacht werden wij  verwacht voor de Soupe à l'oignon. Een enorme koperen ketel*  tot de rand toe gevuld met tientallen liters uiensoep,rijen wachtende mensen, enorme bakken met geraspte kaas, croutons en tevreden slurpende mensen die hun soepje met plezier op lepelden.

Na de soep volgde koffie met een stuk Franse abrikozenvlaai.

Dag twee was teneinde.

*De Ketel deed wat denken aan de ketel uit  de strips van  Asterix waar de druïdendrank in gemaakt werd