In september was ik er weer. Op een zonnige maandagmiddag zo rond half drie - alle winkels waren al open of waren bezig om open te gaan reden wij naar het stadje en liepen even later door de gezellige winkelstraat.
Daar nam ik de foto van het winkeltje die je in het vorige log zag. Dit keer hoefden we zelfs niet te wachten totdat mevrouw haar deur zou openen want dat stond pas voor de volgende dag op ´t program.
Later die week keerden we terug, voor de schaar voor Dijn, want ook deze keer moest en zou mijn missie slagen. De schaartjes waren gelukkig nog op voorraad. Ik koos er eentje uit, zag en passant nog een boekje ergens uit een overvol boekenrekje steken en ook dat mocht mee. Ik rekende af, zei vriendelijk gedag en wandelde naar buiten om op de stoep weer om te keren om nog´iets´ te kopen in de winkel. De mevrouw moest lachen om mijn uitleg.
Bij terugkeer in Nederland stuurde ik het schaartje naar Dijn en daarmee was ze me een cent schuldig. Een oud bijgeloof zegt dat een scherp cadeau zoals een mes of schaar de vriendschap doorsnijdt. Bijgeloof natuurlijk, maar Dijn en ik willen het er toch niet op wagen. De cent is nog een oude uit 1960, in het gulden tijdperk. Ik stuurde hem lang geleden naar Dijn toen zij mij een aantal antieke naaldjes opstuurde.
Mijn cent kwam vorige week terug per post,`betaling´ voor het schaartje. Cent was in goed gezelschap want Dijn had op vakantie In Wales twee beeldige zakdoekjes gekocht voor mijn verjaardag.
Dank je wel Dijn, voor de vriendschap en de cadeau´s
Geen opmerkingen:
Een reactie posten