mijn vakantiebelevenissen tot nu toe waren pas de prélude tot het festival, natuurlijk, er waren nog wat kleine aankoopjes maar daarover later, geduld!
Op 14 juli- voor de niet-Frankrijk kenners: dat is de nationale feestdag dus ook zonder festival al feestelijk en gezellig- begon het eigenlijke festival.
Vanaf acht uur die ochtend konden wij, de 400 festivaliers, terecht voor een Frans ontbijtje: croissants, vers van de bakker, koffie en jus d'orange.
Daarna gingen wij richting museum waar een nieuwe vleugel (van het gebouw ;) geopend zou worden.
Eerst kregen we een rondleiding door het oude gedeelte van het museum waarbij speciaal voor die dag alle instrumenten, van speeldozen tot enorme orchestrions, de Marseillaise speelden, indrukwekkend zoveel Patriottisme. Daarna arriveerde buiten de Brigade Savoie; dat zag er zo uit:
en van de rug af gezien zo:
de hoofddeksels deden ons nog het meest denken aan die van captain Alberto Bertorelli, de Italiaanse assistent van kolonel von Strohm in Allo Allo; inderdaad met een overdaad aan veren.
Na het gebruikelijke lintje- doorknippen een apéritiefje met hapje en toen snel terug naar de andere kant van het stadje voor de Parade.
Het festival begint en eindigt altijd met een enorme parade door alle deelnemers vanaf het begin van de dorpsstraat tot achter het gemeentehuis, een flinke wandeling.
Daar aangekomen wordt er een 'discours' gehouden, een duur woord voor een erg lang praatje en daarna worden de vlaggen van de deelnemende landen gehesen. Een heel aparte ervaring als het Wilhelmus alleen voor jou en je lief klinkt.
Inmiddels was het 12.30 geworden door al die praatjes en lintenknipperij, de hoogste tijd dus voor het Buffet officiel.
Met 400 stonden we in de rij voor de skilift cabines die ons naar het Belvédère brachten. Boven, met uitzicht op de Mont Blanc waren in een groot restaurant enorme tafels gedekt in de stijl van het festival. Een ontzettend goede sfeer, je schuift ergens aan met je groepje en hebt onmiddellijk een gezellig gesprek.
Erg grappig is ook de kleding van de mannen. Omdat het vaak nogal zonnig is dragen veel mannen platte strooien hoeden, de hoeden zoals wij ze hier kennen van de Amish, en daaronder een wit of lichtblauw hemd. Het is alsof je jaren in de tijd terug gaat.
Echt vreemd is dat niet; het zijn de hoeden die toen ook al in Zwitserland en delen van Frankrijk gedragen werden en indertijd door de Amish meegenomen zijn naar de VS. Eten bij de Amish; zelfs het eten zou door een Amish vrouw gemaakt kunnen zijn, goed, gezonde en stevige kost en vooral veel.
De menukaartjes waren gemaakt van een stukje orgelkarton, het menu zelf zag er veelbelovend uit.
de "croissants de polenta" bij het hoofdgerecht leken nog het meest op stukjes stevige griesmeelpudding zonder suiker. De heerlijke mosterdsaus maakte een heleboel goed en de sauté de porc was heerlijk, daarna kaas uit de streek, gevolgd door het dessert. Samen met het voorgerecht vier gangen, rijkelijk besproeid met speciale festival wijn....en dat rond lunchtijd.
Tegen drieën daalden wij weer af naar de bewoonde wereld en zochten een plekje in de straten om te spelen. Maar niet voor lang, een enorme hoosbui raasde voorbij. We zaten op een overdekt terrasje, de temperatuur bleef goed dus wij hebben lekker een uurtje of twee zitten kletsen en naar de regen gekeken.
Zij was er ook:
Bécassine, twee jaar geleden was zij nog een bijtje; altijd stralend en altijd goed gemutst liep ze op haar klompen met manlief en een orgeltje door les Gets
Tegen vijven werd het droog en begon men de straten te vullen voor het Banquet Republicain. Dit is Frankrijk dus er wordt veel en vaak gegeten en het liefst samen met anderen.
Terwijl in de straten het publiek weer toestroomde van de terrassen en de muzikanten ( wij ook ) weer begonnen te spelen zagen wij rijen tafels en banken verschijnen, bij elkaar honderden meters, rode, witte en blauwe tafelkleden en daarna karretjes met serviesgoed en bestek.
Rond half acht konden wij aanschuiven.
Weer vier gangen, tussen de gangen in speelden er orgeltjes en vormden zich dansgroepjes.
tegen half 22.30 konden de orgels gestald worden in de garage van de skilift. Daarna terug voor het vuurwerk; het was tenslotte Fête Nationale! Met muziek van o.a. Wagner en Richard Strauss zaten wij heerlijk met alweer een glaasje en wat vrienden te genieten van dag een.
Heerlijk, dat leven in Frankrijk.
