Na enig nadenken en wat vraagwerk kwamen haar mama en ik erachter dat het spookje het fleece dekentje is waar ze sinds haar geboorte bij ons onder slaapt. Ik kocht het ooit bij Ikea en het zou een zeehondje moeten voorstellen. De fantasie van een driejarige beslist daar anders over, het is en blijft een spook en daar wil je niet onder liggen.
Eenmaal door mama naar bed gebracht hoorde ik Sophie bij het weggaan van mama zeggen: Ik kan nog niet slapen, ik heb mijn roodkapje-deken nog niet. Ik ben nog even teruggegaan om haar uit te leggen dat oma's wel wonderen kunnen verrichten maar dat dat dus wel even tijd kost. Ze deed tevreden haar oogjes dicht.
Vandaag komt ze logeren en dus heb ik gisteren hard gewerkt om het dekentje op tijd klaar te hebben.
Ik heb eerst een heel eenvoudig tekeningetje gemaakt (met hulp van meneer Bruna) en heb met eenvoudige middelen een nieuw gezichtje op de deken gemaakt. Omdat de prik-ogen van Het Spook nogal door het nieuwe lapje heen kwamen heb ik zowel aan de voorkant als aan de achterkant het hoofdje van dubbele stof gemaakt.
Omdat het dekentje ook een soort staartvinnetje had besloot ik ook daar wat mee te doen. Tenslotte moet er niets maar dan ook niets meer aan het spook van weleer herinneren.
Ik maakte een tas/mandje want die zijn nog altijd zeer geliefd bij Sophie:
Het enge dierenbos en de wolf liet ik achterwege, daar komen vast weer nieuwe problemen van, of wacht:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten