de gouden huwelijksdag niet gehaald, wel ruim 46 gouden jaren samen

 Soms moeten Dingen gewoon zo zijn. Een paar maanden geleden besloot ik iets af te maken van de stapel dingetjes die nog 'moeten''.  Mijn keus viel op een geborduurd hart in kruissteken, een project waar ik echt járen geleden aan begonnen was en wat op de een of andere manier bleef liggen. Ik vond het patroon jaren terug, toen nog  happily maried, bijzonder, authentiek en inspirerend. Het is een hart met vogeltjes dat ooit op een bruidegomshemd is geborduurd, een traditie die rond 1850 in Zweden bij de bruiloft hoorde. 

 Nu hoef ik natuurlijk geen hemd en een bruidegom is ook niet voorhanden dus het werd een pocket, een dijzak die mooi in mijn verzameling dijzakken past.

Deze harten werden vaak geborduurd door de aanstaande bruid en ook vaak lang voordat de 'gom' in zicht was. De hemden waren groot genoeg om iedere maat echtgenoot te passen.  Veel huwelijken waren destijds gearrangeerd. Ik prijs me gelukkig dat ik de mijne zelf mocht uitzoeken, of eigenlijk, hij koos mij, maar dat is een ander verhaal. 

  Bijzonder was dat het hart van mijn keuze de naam Iohan al in het patroon had, misschien vond ik hem daarom wel het mooist van alle  bruidegomshartpatronen. Mijn Hans heette officieel Johannes. Omdat het een beetje passen en meten was borduurde ik mijn nooit gebruikte eerste voornaam. 

In Zweden, in de tijd waarover ik schrijf werden de ringen gewisseld bij de Betrothal, eigenlijk de verloving en dat jaartal stond dan naast het hart. Ik koos er voor om ons jaar van trouwen te borduren en dat zou vandaag precies 50 jaar geleden zijn geweest op net zo'n zonnige 3e juli als vandaag.  

Net als bij een hemd moet mijn zakje ook beschermd worden tegen inscheuren dus ook hier werd het splitje geborduurd met een naaldkantje en wat trensjes. 

Waarom ik hierboven schreef dat dingen soms gewoon zo moeten zijn? Wel, dat heeft te maken met het feit dat ik precies vandaag de laatste hand heb gelegd aan mijn mooie bruidegomszakje.  Dat had ik  niet zo gepland, het liep zoals het liep. Wij zouden het vast gevierd hebben  onze 50 jaar met een etentje met  onze kinderen, maar in plaats daarvan mag ik terugkijken op 46 heel erg gelukkige jaren en nog meer mooie herinneringen.

Zo fijn kan het leven ook zijn.

Brudgumsskjorta, te zien in Nordiska Museet in Stockholm 

 

  

 

even een time out

 Het is weer even geleden dat ik mijn laatste blogje schreef. druk, druk druk en daarna kon ik mijn blog niet meer op. Zomaar ineens werd ik niet meer herkend. vanavond nu het eindelijk een beetje koeler is in huis heb ik mezelf weer 'binnen' kunnen laten. Helemaal goed is het nog niet, maar binnen is binnen...

dat ik even niet blogde wil niet zeggen dat ik helemaal niets deed. er gebeurde van alles op handwerkgebied. 

ik deed een maandelijkse rondleiding in museum de Timmerwerf waar mijn pronkrol met recht ligt te pronken. Zaterdag is de laatste dag en daarna gaan alle handwerkjes, de rol en de klederdracht onderdelen weer mee naar huis. Kan ik hier weer lekker pronken met mijn Babbekistjes. 

Ik maakte wat werkstukken voor handwerken zonder grenzen  zoals dit leuke zakje in Irasos, een techniek uit Hongarije. Ik stop er nu mijn handwerkspulletjes 2025 in, herinneringen aan uitstapjes en andere zaken.

in de laatste aflevering een Koreaanse techniek, een beetje patchwork-achtig met prachtige naadjes, Bojagi

 het is een inpakdoek en daarom zitten er genaaide linten aan om een en ander vast te strikken. Voor dat inpakken zijn er ook weer allerlei mogelijkheden. Echt een leuke techniek om eens te proberen. 

 en tussen Irasos en Bojagi waren er natuurlijk ook andere werkstukjes van mijn hand in HzG

 Met een zakdoekje en een patroontje van  Wereldmuseum Rotterdam ging ik aan de slag met vogeltjes uit Belarus. Dit in het kader van de tentoonstelling say yes, over trouwen en trouwkleding. Het is een zakdoekje voor een bruid

 

Met de Borduurschool hadden we een lang weekend op locatie een masterclass garen verven met acid dye gegeven door Loret Karman. Echt genieten van alles, de sfeer, het verfproces, het samen eten, de mooie zijden garens in bijna 100 kleuren die mee naar huis mochten. Binnenkort volgt er een tweede weekend met de groep, andere verfster, en andere verfstoffen. Ik kijk er naar uit. 

er kwam ook nog iets af wat jaren in een theedoek had gezeten. Nog niet compleet op de foto, maar dan heb je vast een ideetje wat het gaat worden.