zaterdag 27 november 2010

Twee kreukelige lappen, Blanche de Valck

Vanmorgen kreeg ik van Hilly een foto met haar lap van Blanche de Valck erop. Het is alweer even geleden dat we onze Blanche's lieten zien hier, op 28 september was de laatste update zie ik in de rubriek 'Blanche' op mijn weblog. Het is bijna twee maanden geleden en dus hoog tijd om de nieuwste stand van zaken te laten zien.
Dit is Hilly's lap:
en dit is de mijne:
In kreukeligheid doen ze niet voor elkaar onder en ook zijn we ongeveer even ver. Maar er zijn verschillen.
Hilly heeft het laatste van de veertien alfabets al helemaal af, bij mij ontbreken de Y en de Z nog. Omdat Hilly die wel heeft kon ze verder met de rechter achterrand. Die sluit namelijk aan aan de laatste letter van de onderste rij letters. Onder die rij letters komt eerst een rand en daarna een reeks stopjes. Ik ben alvast aan die rand begonnen terwijl Hilly die nog even liet wachten. Ook de rand links liet ik alvast een stukje doorlopen in verband met de stopjes die nog moeten komen.
De enorme lap van Blanche de Valck heeft zeven verschillende randen. Een heel werk om die te maken, vandaar dat zowel Hilly als ik er voor hebben gekozen om die rand steeds met de rest mee te borduren om te voorkomen dat je daarna uren achtereen aan dezelfde motiefjes moet borduren.
Aan de bovenrand heb ik een open randje geborduurd. Dit is niet in het patroon opgenomen maar is wel op de lap van Blanche de Valck te zien. Ook hier zijn er rondom vier verschillende open randen die ik zo goed mogelijk heb overgenomen van de antieke lap. Als ik die randjes heb uitgeprobeerd en op schrift heb stuur ik ze door naar Balsemien, Hilly en nog een drietal anderen die via mij aan een patroon van Blanche zijn gekomen.
Ik schat in dat Hilly en ik nu ongeveer 40% van de lap klaar hebben. Vanavond ga ik verder met mijn Zaans stikwerk en morgen wil ik wat huiswerk Casalguidi gaan doen. Blanche rol ik weer even in haar theedoek.

dinsdag 23 november 2010

Les Alsaciens

In een vorig logje beloofde ik om wat meer te vertellen over dit boek. Ik kocht het afgelopen september op vakantie in de Elzas. Omdat mijn opa daar geboren is en ik bovendien van klederdracht en textiel houd is zo'n boek vinden natuurlijk een buitenkansje. Net als in ons land zijn er in Frankrijk op diverse plekken groepen te vinden die met veel kennis, vaardigheid en kunde de oude kostuums die vroeger gedragen werden, zowel in het dagelijks leven als op hoogtijdagen weer in ere herstellen. Als je in de zomer in de Elzas bent zie je soms op één van de vele wijnfeesten die daar op zondag in de dorpen en stadjes gehouden worden nog mensen in dracht lopen. Vaak zijn het elegante dames van rond de veertig die met manlief eveneens in kostuum gestoken de fêtes du vin verlevendigen met hun prachtige en rijke kostuums. In september, als de druiven geoogst worden zijn die feesten er niet, dan wordt er hard gewerkt op de uitgestrekte wijngaarden om alle druiven soort voor soort te oogsten. Het boek wat ik in september kocht laat een keur aan prachtige kostuums zien, soms eenvoudig en toch elegant, andere rijkelijk versierd met kant en borduurwerk. Ook de kostuums van de heren zien er buitengewoon mooi uit. Alhoewel het boek ook veel tekst bevat is het toch ook vooral een kijkboek, mede door de enorme foto's die paginagroot zijn afgedrukt. Het formaat van het boek is maar liefst 30 x 40 cm!.
Ik heb een willekeurige greep gedaan uit de vele mooie afbeeldingen:
Deze dame draagt een protestants kostuum uit le pays de Hanau. Het is het kostuum dat eind 19e eeuw op zondagen en feestdagen werd gedragen. Het zijden schort is geborduurd met bloemen. Daarvoor werden geen wilde bloemen gebruikt maar gekweekte varianten zoals de tulp, het viooltje, de iris en het Deze vergeet-mij-nietje. Boven het schort is de plastron ( Stecker) zichtbaar. Ook deze is rijkelijk geborduurd. Verder draagt ze een châle ( omslagdoek) en de muts uit de streek. Deze zwarte strikvormige mutsen zie je in meer dorpen.
Deze jonge vrouw draagt een trouwkostuum. Ook zij is van protestantse huize. Dit kostuum werd gedragen in Hunspach eind 19e en begin 20e eeuw.Het zwarte zijden schort met de geborduurde witte bloemetjes is oud. Verder draagt ze een 'veste' en een omslagdoek van zwarte wol. Op de plastron is een 'grand noeud' een grote knoop bevestigd. De mouwen en het haar zijn versierd met linten en kunstbloemen. Onder het zwarte jasje draagt ze een witte blouse in ajour opengewerkt. Om de hals draagt ze een Hugenotenkruisje.
Dit paar draagt kleding die omstreeks 1850 in Le Grand Ried werd gedragen. Ook deze kostuums zijn samengesteld uit oude en nieuw gemaakte onderdelen. Alhoewel deze wat eenvoudiger zijn dan de bovenstaande zijn ze nog steeds van luxe en fijne stoffen gemaakt en zeer gedetailleerd afgewerkt. De omslagdoek is bedrukt in Mulhouse. Het mutsje van de dame en het lijfje zijn doorgepit (matelassé) Verder draagt ze zijde en dunne wollen kledingstukken. Het vest van meneer is van geborduurde zijde.
Aan het eind van het boek zijn alle kostuums nogmaals maar dan kleiner afgedrukt met een beschrijving van de kledingstukken
Een waardevol boek om nog vaak in handen te nemen.
les alsaciens is o.a verkrijgbaar bij FNAC, ten overvloede: de foto's zijn van Frantisek Zvardon en de tekst van Marc Gradwohl, de uitgever is La Nuée Bleue en het ISBN 978 7165 0594 9

zaterdag 20 november 2010

Oud Goed

Er is weer Een Project. Het plan had ik jaren geleden al eens opgevat samen met de toenmalige quiltgroep, maar het kwam er niet van. Daarna zou ik alleen aan de slag, maar het kwam er niet van.
Betty benaderde mij (of ik haar, dat weet ik niet meer) en Het Plan nam nieuwe vormen aan. Daarna bleek dat ook Monica in de oude lappenmand te wilde duiken en sindsdien 'doen' we het samen, ieder voor zich en met een maandelijkse update op onze blogs.
De feestelijke opening van het project was een paar weken geleden toen we in Delft in de winkel van Sanny bijeenkwamen om haar oud-linnengoed quilt te bekijken. Daarna hadden we een 'werklunch' in een gezellig stadscafé en na wat after-lunch winkelplezier namen we afscheid met de afspraak dat we iedere twintigste van de maand, te beginnen met vandaag, een update van onze vorderingen zouden laten zien op onze web-logs.
Betty heeft al een stukje aan elkaar zag ik. Hulde en klasse! Het wordt prachtig. Bij Monica staat de lappenmand wijd open en ook bij mij is er nog weinig meer te zien dan een expositie (explosie ;) van laden- en kasten inhoud.
Voor mijn project heb ik een aardige hoeveelheid oud linnegoed, bandjes en kantjes verzameld. Toch heb ik op bepaalde onderdelen te weinig en zal dat dan zelf moeten maken. Op oud linnen, dat wel, maar het wordt opnieuw een tijdrovend werkstuk denk ik.
maar ik vermoed dat Betty en Monica evenmin erg veel haast zullen maken.
Ik heb vandaag een piepklein beginnetje gemaakt, een kwestie van de goede wil tonen ;) ik hoop volgende maand wat méér te hebben.
Wie zin heeft om ook een dergelijke quilt te maken mag natuurlijk met ons meedoen.

vrijdag 12 november 2010

Naaldenboekjes

Het oude naaldenboekje kwam ooit mee bij een handwerkgereedschapje wat ik op de Lange Voorhout op de wekelijkse antiekmarkt kocht. Ik weet eerlijk gezegd niet eens meer wat dat handwerkgereedschapje was omdat ik het bijgeleverde oude naaldenboekje steeds meer en meer ging waarderen.
Het is een beetje sleets en toen ik een logje schreef voor Handwerken zonder Grenzen met daarbij een klein patroontje voor een vlinder besloot ik de vlinder zelf ook even te borduren en er een klein naaldenboekje van te maken in de stijl van het antieke boekje.
Ik gebruikte een piepklein stukje bruingeel linnen, 16 draads en borduurde met zelf bij elkaar gezochte kleuren DMC over één draadje zodat het vlindertje toch nog een avond in beslag nam. De volgende ochtend frutselde ik het mapje in elkaar en schreef mijn logje.
daarna had ik ook nog een middag nodig om het boekje te voeren en er een lapje vilt in te naaien waarin ik mijn naaldjes kan steken
Aan de rechterkant van de foto zie je het oude naaldenboekje wat ongeveer even groot is. Alhoewel het niet nodig is tegen het rafelen besloot ik om -net zoals in het oude boekje- het lapje rondom te festonneren.
Op het laatst borduurde ik nog een monogrammetje eveneens over één draadje op de achterkant. Ook het oude boekje heeft een klein borduurseltje aan de achterzijde, geen monogram maar een klein motiefje wat inmiddels vrijwel verdwenen is door de tijd.
Speciaal voor Berthi legde ik beide boekjes tesamen op mijn enorm grote en werkelijk schitterende boek over de dracht in Alsace (Elzas). Ik ga nog een logje weiden aan dit mooie boek maar voor nu levert het een leuk plaatje op ;)
Het patroontje van het vlindertje kun je bij Handwerken zonder Grenzen vinden.
Fijn weekend allemaal!

zondag 7 november 2010

Voor een dichte deur, II

Mijn mooie schaartjes had ik zo hier en daar eens bij het fotograferen bij een werkstukje gelegd en zo kon het gebeuren dat ook Dijn mijn schaartjes in het vizier kreeg. Ik beloofde haar dat als ik weer eens in de buurt van het winkeltje zou zijn dat ik dan voor haar op zoek zou gaan naar zo´n schaartje.
In september was ik er weer. Op een zonnige maandagmiddag zo rond half drie - alle winkels waren al open of waren bezig om open te gaan reden wij naar het stadje en liepen even later door de gezellige winkelstraat.
Daar nam ik de foto van het winkeltje die je in het vorige log zag. Dit keer hoefden we zelfs niet te wachten totdat mevrouw haar deur zou openen want dat stond pas voor de volgende dag op ´t program.
Later die week keerden we terug, voor de schaar voor Dijn, want ook deze keer moest en zou mijn missie slagen. De schaartjes waren gelukkig nog op voorraad. Ik koos er eentje uit, zag en passant nog een boekje ergens uit een overvol boekenrekje steken en ook dat mocht mee. Ik rekende af, zei vriendelijk gedag en wandelde naar buiten om op de stoep weer om te keren om nog´iets´ te kopen in de winkel. De mevrouw moest lachen om mijn uitleg.
Bij terugkeer in Nederland stuurde ik het schaartje naar Dijn en daarmee was ze me een cent schuldig. Een oud bijgeloof zegt dat een scherp cadeau zoals een mes of schaar de vriendschap doorsnijdt. Bijgeloof natuurlijk, maar Dijn en ik willen het er toch niet op wagen. De cent is nog een oude uit 1960, in het gulden tijdperk. Ik stuurde hem lang geleden naar Dijn toen zij mij een aantal antieke naaldjes opstuurde.
Heel lief schreef ze op het servetje erbij wat er allemaal aan tekst op de naaldenpakjes stond. Zodoende is het servetje bijna nog leuker dan de naaldjes ;)
Mijn cent kwam vorige week terug per post,`betaling´ voor het schaartje. Cent was in goed gezelschap want Dijn had op vakantie In Wales twee beeldige zakdoekjes gekocht voor mijn verjaardag.
een met op ieder een hoekje open naaiwerk, een piepkleine applicatie in wit op wit en een klein toefje Frans borduurwerk.
de ander met een rand van borduurwerk op tule,waar ik met het oog op de laatste les tuleborduren die ik gisteren volgde met extra belangstelling naar keek.
Dank je wel Dijn, voor de vriendschap en de cadeau´s

woensdag 3 november 2010

Voor een dichte deur, I

Het overkwam me twee keer bij onderstaand winkeltje in de Elzas.
Laat ik bij het begin beginnen. Een paar jaar geleden was ik rond de kerstdagen daar met het hele gezin en terwijl de kinderen een dagje naar Strassbourg waren gingen wij een paar stadjes verderop voor een korter uitje op stap. Ik keek in de etalage van mijn favoriete handwerkwinkeltje en ontdekte achter één van de drie ramen een prachtig schaartje. Zo eentje die zachtjes door het raam heen roept: "koop mij".
Helaas het was rond het middaguur en dan zijn winkeltjes in Frankrijk dicht. We besloten om te wachten tot het winkeltje open zou gaan, dat zou zo'n drie kwartier later zijn en we hadden tenslotte alle tijd.
Het was winter en koud, koud. Al gauw liepen we daar te kleumen, we hadden al gegeten dus ergens iets eten was niet aan de orde. Uiteindelijk vonden we een bakkerij waar we binnen konden zitten en waar we warme chocolademelk konden bestellen. We genoten heel langzaam van de warme choco die niet alleen onze buiken maar ook onze handen een beetje opwarmde. Met de blik op de winkel gericht wachten we tot het twee uur zou zijn en de winkel haar deur zou openen. Het werd twee uur, kwart over twee en de luiken bleven dicht. Een tweede chocolademelk bestellen was nauwelijks een optie want zo'n volle beker warme melk neemt behoorlijk wat plaats in in je buik. Om half drie zei ik tegen mijn lief dat we de operatie schaar maar zouden afblazen, maar hij vond dat we nog even geduld zouden hebben, we hadden immers nu al zo lang gewacht. Nog eens tien minuten later slofte er een dame over de straat richting de winkel, deed het rolluik van de deur omhoog en opende haar winkel.Zoeken was uitgesloten in de winkel. Het lijkt of er een vrachtwagen met naaigoederen door de open deur naar binnen is gesmeten en dus vroeg ik in mijn mooiste Frans naar het schaartje.
De mevrouw knikte begrijpend, ze wist welke ik bedoelde en ze had er twee zei ze.
Tot mijn verrassing bleek het mooie schaartje nog een beeldige zuster te hebben. Ik kocht ze beide
en zeg nou zelf, de schaartjes zijn het wachten toch wel waard geweest? Dit was de eerste keer dat ik voor een dichte deur stond in Ribeauvillé, het overkwam me nog eens, maar daarover vertel ik in het volgende log.